Της Ελένης Παπαδοπούλου
500 άτομα. Τόσοι ήταν πάνω-κάτω. Κι ήταν αρκετοί, για να μετατρέψουν την Αθήνα σε πεδίο μάχης. Άφησαν πίσω τους σπασμένα περίπτερα, καταστήματα κι αυτοκίνητα, ένα χάος στο κέντρο της άλλοτε όμορφης πόλης.
Ξεκίνησαν την πορεία τους γύρω στις 15:00. 500 Ισλαμιστές, που διαμαρτύρονταν μέσα στην Ελλάδα για μια ταινία που κυκλοφορεί στην Αμερική και λοιδωρεί τον Μωάμεθ. Αλλά φυσικά στην Αμερικανική Πρεσβεία δεν τους επέτρεψαν τα ΜΑΤ να πλησιάσουν…
Η πορεία διαλύθηκε κατά τις 18:15 και ακόμη λαμβάνει χώρα ο απολογισμός των ζημιών.
Και τι με νοιάζει εμένα τι κάνουν οι Αμερικάνοι ρε; Να πας στην Αμερική να την κάψεις! Και τι με νοιάζει κι ο Μωάμεθ σου στην τελική; Γιατί πρέπει να την πληρώσω εγώ; Γιατί πρέπει να σπάσεις το δικό μου αυτοκίνητο, να κάνεις την δική μου χώρα χοιροστάσιο (για να μην χρησιμοποιήσω καμιά πιο βαριά λέξη); Σε πείραξα εγώ; Γιατί να ‘χεις τέτοια δικαιώματα; Παράνομος μου ήρθες στην τελική. Εγώ πληρώνω τους φόρους μου, εσύ τι στο διάολο προσφέρεις σ’ αυτήν την χώρα, όπου ζεις σαν παράσιτο, και την σακατεύεις;
Αλλά αν ζητήσω κι εγώ δικαίωμα να σε απωθήσω, είμαι ρατσίστρια και ξενοφοβική. Πρέπει να ανεχτώ την αναίδειά και την βαρβαρότητά σου, γιατί είμαι πολιτισμένη και είναι δικαίωμά σου να εκφράσεις την οργή σου, που υβρίζουν τα θρησκευτικά σου πιστεύω… Εγώ όμως δεν έχω δικαίωμα να οργιστώ. Δεν έχω δικαίωμα να σου σπάσω το κεφάλι, όταν εσύ μου σπας το αυτοκίνητο ή την επιχείρηση που έχτιζα με ιδρώτα. Πρέπει να κάτσω ήσυχη, νομοταγής, να περιμένω και τα χειρότερα.
Αναρωτιέμαι, αν τα έκανα εγώ όλα αυτά στην χώρα σου, διαμαρτυρόμενη για τους χριστιανούς που σφάζετε λόγου χάρη, τι θα έκανες; Ποια θα ήταν η αντιμετώπισή σου;
Αλλά δεν φταίτε εσείς… Τις πέτρες ξέρουμε πού να τις πετάξουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου