ΣΤΑΓΟΝΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ…

Του Γιώργου Βεργιάννη

Μέλους του Π.Γ. του Εθνικού Μετώπου

Πρόσωπα απρόσωπα, σκυθρωπά, λυπημένα.

Εξαρτημένα όντα με σκυμμένο κεφάλι σε όλα, που παρακαλούν και ξεπουλιούνται για τη δόση τους…

Τα πάντα για να συνεχίσουν και τις επόμενες στιγμές να ζουν στον προθάλαμο του χρυσοφόρου ορίζοντα, του ψεύτικου παραδείσου που τους τάζει αυτή η σπείρα των εμπόρων του θανάτου.

Κρίμα…

Όπως οι κοινοί εξαρτημένοι μιας εξουσίας – στην προκειμένη, δωσίλογη -  που εμπορεύεται το βιός και τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας και πλουτίζει μισαλλόδοξα.

Με τον τρόμο να κυριαρχεί και να σπέρνει δεξιά κι αριστερά ανασφάλειες που κραυγάζουν ότι θα χάσουμε τη δόση μας, παραμένουμε στις αυλές των αφεντικών και επαιτούμε τον αργό θάνατο από εκείνους τους ίδιους που διέλυσαν το αξιακό σύστημα και δεν ενδιαφέρονται για τις ανάγκες μας.     

Το ποτήρι ξεχειλίζει.

Νέο μνημόνιο, νέες πιέσεις, νέα μέτρα, νέες οδύνες.

Αλήθεια, αναρωτιέμαι πόσοι έχουν δει έναν πρεζάκια με στερητικό σύνδρομο; Ένα ανθρώπινο ράκος, ανίκανο να αντιδράσει.

Έναν παραδομένο στο παραμύθι και στην πρόσκαιρη ευχαρίστηση. 

Αυτή είναι δυστυχώς και η εικόνα μας, όταν για τόσα χρόνια απολαμβάνουμε μια επίπλαστη ευημερία η οποία μπορεί και να εννοηθεί και ως αντίτιμο.

Τράπεζες, ΜΜΕ, Πολιτικοί, Υπηρεσίες κι όλοι οι χρηματάνθρωποι, προκειμένου να μας πείσουν ότι μας είναι απαραίτητοι για να ζήσουμε, μας έθιζαν σ’ έναν ψεύτικο κόσμο, σε μια εικονική πραγματικότητα,  που στη συνέχεια στηρίξαμε για να μην καταρρεύσει και νιώσουμε ορφανοί…

Ψέμα στο ψέμα, απάτη στην απάτη, φτύσιμο στο φτύσιμο κι ο ραγιάς καλόβολος και υποτακτικός…

Έτσι έπρεπε, γιατί αλλιώς δεν θα παίρναμε τη δόση μας…

Έπρεπε να παίξουμε και τις καθυστερήσεις και την παράταση με το φόβο του ξαφνικού θανάτου.

Πρέπει να προκριθούμε γιατί ο αγώνας της άθλιας αυτής ζωής συνεχίζεται και χωρίς τη δόση μας δεν θ’  αντέξουμε για την επόμενη αναμέτρηση.

Και κάθε μέρα θα συνεχίζουμε να λιώνουμε όρθιοι μέχρι την πλήρη εξαθλίωση και τον οριστικό θάνατο που απ’ ότι φαίνεται, καν, δεν θα  βρουν να θάψουν. 

Κι όλα αυτά για ποιο λόγο; Για το τίποτα.

Πόσο θ’ αντέξει αυτός ο λαός να σέρνεται και να μαστιγώνεται για ένα ψεύτικο όνειρο;

Αυτή η φαρσοκωμωδία που είναι γεμάτη από «κόκκινες γραμμές» και «αδιαπραγμάτευτα», που τελικώς όχι μόνο διαπραγματεύονται αλλά είναι και προαποφασισμένα, - άρα δεν υπάρχουν και κόκκινες γραμμές -  που καθημερινά μας ταΐζουν οι τηλεοπτικοί πολιτικοί αστέρες των πάνελ και των παραθύρων, όπως κάθε φορά καταρρέουν, έτσι θα καταρρεύσουν και πάλι.

Γιατί η πραγματικότητα είναι μια και ξεκάθαρη:

Αν γουστάρεις να παίζεις σ’ αυτό το παιχνίδι, θα παίζεις με τους όρους μας, λένε.

Αν δεν γουστάρεις, το κουβαδάκι σου και σ’ άλλη παραλία.

Ψώνισε από τον άλλον πιο πέρα. Άλλη πρέζα. Άλλη ποιότητα. Άλλο παραμύθι.

Διάλεξε.

Σταδιακά ή ακαριαία, αργά ή γρήγορα θα ψοφήσεις!

Έτσι χορεύουν οι έμποροι τα πρεζάκια, έτσι κι οι πολιτικοί το λαό…

Όμως μέχρι εδώ!

Δεν πάει άλλο.

Όλοι μαζί πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στον κατήφορο

Να σταματήσει η εξάρτηση.

Επαναλαμβάνουμε συνεχώς το ίδιο λάθος και δεν έχει νόημα πλέον.

Δεν γίνεται να αναπαράγουμε το αδιέξοδο δια βίου.

Η οικονομική πρέζα είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί με προσευχές.

Όλοι αυτοί που τάζουν διεξόδους και παραδείσους, είναι οι ίδιοι που έφτιαξαν το πρόβλημα και μας έχωσαν μέσα με το κεφάλι.

Καμία λύση δεν μπορούν να δώσουν. Καμία γνώση για το συμφέρον του λαού δεν διαθέτουν.

Μόνο το καλό του τραπεζίτη τους νοιάζει και του αφεντικού απ’ έξω.

Κανένας μόνος του και κανένας σε απομόνωση!

Όλοι μαζί με συλλογική δράση.

Συντονισμένη δράση.

Ουσιαστική δράση.

Ανατρεπτική δράση.

Η ελπίδα και η Νίκη για ένα καλύτερο Ελληνικό αύριο, έρχεται μέσα από την αλληλεγγύη στον διπλανό μας.

Τον Έλληνα που σήμερα σέρνεται για να μη χαθεί η …δόση του.

Ξύπνησέ τον, ταρακούνησέ τον. 

Να σε νιώσει δίπλα του!

Θα βρεις κι ανθρώπους έτοιμους να σηκώσουν ανάστημα.

Θα δεις να γεννιούνται κέντρα Αντίστασης σε κάθε γειτονιά.

Από τη μια, το προσωπικό δράμα και το αδιέξοδο κι από την άλλη η συλλογική απελπισία, θα γίνουν σημεία συνάντησης.

Να ξαναβρεθούμε πάλι σαν Έλληνες.

Να συνθέσουμε το περιβάλλον και τον τρόπο ζωής μας όπως εμείς θέλουμε κι όχι όπως επιβάλλουν οι τοκογλύφοι και τα τσιράκια τους.

Ενώνουμε τις δυνάμεις μας και κατακτούμε τη ζωή μας.

Παίρνουμε την πατρίδα μας πίσω τοις μετρητοίς κι όχι σε …δόσεις…!

Ελεύθεροι, μακριά απ’ τις παραισθήσεις που προκαλούν τα φάρμακα των πολιτικών εργολάβων και  των διεθνών  εμπόρων του θανάτου.

Αντίσταση με κάθε τρόπο 

εδώ και τώρα!