Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΦΕΔΡΩΝ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΩΝ

Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΤΩΝ ΕΦΕΔΡΩΝ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΩΝ

Ή

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΕΙΛΕΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ 

ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Υπηρέτησα την θητεία μου ως Έφεδρος Αξιωματικός στις Ειδικές Δυνάμεις και  ασχολούμαι ενεργά επί σειρά ετών με το εφεδρικό κίνημα. Συχνά γονείς με ρωτούν αν αξίζει να στείλουν τα παιδιά τους στις Ειδικές Δυνάμεις ή με ποιόν τρόπο θα τα καταφέρουν να υπηρετήσουν στις Ειδικές Δυνάμεις για να πάρουν μόρια.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια προέτρεπα τους γονείς αλλά και τους μελλοντικούς στρατιώτες να επιδιώξουν μία θητεία στις Ειδικές Δυνάμεις όχι τόσο για τα μόρια αλλά για τα υπόλοιπα εφόδια που θα αποκτήσουν (θάρρος, αυτοπεποίθηση, σκληραγωγία, γνώσεις κλπ) και γιατί θα υπηρετήσουν μία ενδιαφέρουσα και περιπετειώδη θητεία υπό την επίβλεψη των πιο ικανών στελεχών.

Η άποψή μου έχει άρδην αλλάξει έπειτα από τις εξελίξεις των τελευταίων ετών στο χώρο των Ειδικών Δυνάμεων. Πλέον η συμβουλή μου είναι να μην υπηρετήσει κάποιος στις Ειδικές Δυνάμεις, όχι γιατί πλέον σταμάτησα να είμαι πατριώτης, αλλά γιατί η θητεία στις Ειδικές Δυνάμεις είναι κοροϊδία και εκμετάλλευση εκ μέρους του κράτους για τους λόγου που εξηγώ παρακάτω.

Βασικό ωφελιμιστικό κίνητρο για να υπηρετήσει κάποιος στις Ειδικές Δυνάμεις είναι τα μόρια που παίρνει για διαγωνισμούς πρόσληψης στα Σώματα Ασφαλείας, τα οποία μάλιστα είναι διπλά αν υπηρετήσει ως Έφεδρος Αξιωματικός. Ο Έφεδρος Αξιωματικός των Ειδικών Δυνάμεων είναι τις περισσότερες φορές πτυχιούχος πανεπιστημίου, όπως βέβαια και αρκετοί οπλίτες. Στην περίπτωση του Έφεδρου Αξιωματικού, που απολύεται ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός, το κράτος του κάνει τη μεγάλη «τιμή» να τον μοριοδοτήσει ώστε να προσληφθεί στην αστυνομία, στην πυροσβεστική ή στο λιμενικό με το βαθμό του ειδικού φρουρού, του πυροσβέστη ή λιμενοφύλακα. Με λίγα λόγια του κάνει την τιμή να τον «καθαιρέσει» από αξιωματικό και να τον προσλάβει με βαθμό αντίστοιχο του οπλίτη ή δεκανέα ή λοχία!!! Και μάλιστα με μισθό 700 € τη στιγμή που είναι πτυχιούχος και ηλικίας τουλάχιστον 25 ετών. Έτσι για παράδειγμα, στην ΕΛΑΣ θα υπάρχουν νέοι αξιωματικοί απόφοιτοι της Σχολής Αξιωματικών ΕΛΑΣ χωρίς καν στρατιωτική θητεία, που θα διοικούν τον Ειδικό Φρουρό πλέον – πρώην ομοιόβαθμό τους – με προϋπηρεσία στις Ειδικές Δυνάμεις, χωρίς ο τελευταίος αν και πτυχιούχος ΑΕΙ να έχει τη δυνατότητα ποτέ να ξαναγίνει αξιωματικός. Αλλά και στην περίπτωση του απλού καταδρομέα, πεζοναύτη ή αλεξιπτωτιστή η «τιμή» είναι ισάξια, αφού το κράτος του δίνει την ευκαιρία να προσληφθεί με μισθό πείνας και μάλιστα, συνήθως, να υπηρετεί σε ειδικές μονάδες των Σωμάτων Ασφαλείας, διακινδυνεύοντας περισσότερο από τους υπόλοιπους συναδέλφους του αλλά αμειβόμενος το ίδιο. Αν το κράτος ήθελε να ανταμείψει τους υπηρετήσαντες στις Ειδικές Δυνάμεις, θα προσμετρούσε τα μόρια σε όλους τους διαγωνισμούς προσλήψεων του δημοσίου κι όχι μόνο στις κατώτερες κοινωνικά θέσεις. Για ποιόν λόγο να μην προσμετράται η προϋπηρεσία στις Ειδικές Δυνάμεις για να γίνει κάποιος καθηγητής, δικαστής, διπλωμάτης, υπάλληλος στη Βουλή κλπ;

Άλλο κίνητρο για να υπηρετήσει κάποιος στις Ειδικές Δυνάμεις είναι η απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων. Αυτό αποτελούσε πραγματικότητα μέχρι τη στιγμή που η θητεία έπεσε στους εννέα μήνες. Ο κατατασσόμενος στις Ειδικές Δυνάμεις, αν αφαιρέσουμε την βασική εκπαίδευση και τις άδειες που δικαιούται, είναι ζήτημα αν θα εκπαιδευτεί και θα ακολουθήσει τις δραστηριότητες μίας μονάδας των Ειδικών Δυνάμεων για περισσότερο από 5-6 μήνες. Πιθανόν να κάνει θερινή διαβίωση αλλά όχι χειμερινή ή το αντίθετο. Πιθανόν να εκπαιδευτεί στον ορεινό αγώνα αλλά μπορεί και να είναι κωλυόμενος εκείνη την περίοδο. Πιθανόν να απολυθεί από τους Πεζοναύτες χωρίς να έχει κάνει ποτέ απόβαση ή από τους Καταδρομείς χωρίς να έχει κάνει ποτέ ανταρτοπόλεμο. Κι όλα αυτά γιατί η αντιμετώπισή του από τα στελέχη είναι η αντιμετώπιση του αναλώσιμου και άχρηστου για επιχειρήσεις «περαστικού», τον οποίο προτιμούν να αφήσουν να κάνει σκοπίες και αγγαρείες στο στρατόπεδο, όταν οι επαγγελματίες των Ειδικών Δυνάμεων θα ασκούνται εκτός στρατοπέδου. Οι αρμοδιότητες που θα δοθούν στον σημερινό στρατεύσιμο των Ειδικών Δυνάμεων ξεκινούν από του διαχειριστή ΚΨΜ και τελειώνουν στου σερβιτόρου των μαγειρείων της μονάδας. Φυσικά, σε περίπτωση επιθεώρησης, Στρατηγικής ή Ταξιαρχικής, θα αναλάβει όπλο-κράνος-εξάρτυση (τύπου γιλέκου για να διαφέρει από τον απλό πεζικάριο) θα μάθει απ’ έξω το ποίημα, δηλαδή τα υποτιθέμενα καθήκοντα της ειδικότητας που μόνο στα χαρτιά έχει, για να μπορεί να τα πει στον επιθεωρούντα τη μονάδα του και θα στηθεί όλο καμάρι στην παράταξη. Επομένως, η εκπαίδευση των στρατευσίμων των Ειδικών Δυνάμεων δεν μπορεί να συγκριθεί με την εκπαίδευση των προηγουμένων δεκαετιών. Σε περίοδο ειρήνης αυτό μπορεί να μην έχει μεγάλη σημασία, αφού η μονάδες λειτουργούν κανονικά. Όμως, αν ο μισο-εκπαιδευμένος καταδρομέας, πεζοναύτης ή αλεξιπτωτιστής κληθεί να πολεμήσει πολεμήσει, τότε είναι σίγουρο ότι θα μισο-πολεμήσει αλλά θα σκοτώθεί, κι όταν σκοτώνεσαι σκοτώνεσαι εντελώς.

Άμεσα συνηφασμένα με την εκπαίδευση είναι και η τιμή και το δικαίωμα να φέρει κάποιος τον πράσινο μπερέ. Η αλήθεια είναι ότι ο στρατεύσιμος θα τρέξει και θα ιδρώσει για να πάρει τον πολυπόθητο μπερέ, που πολλές φορές φορούσε ο πατέρας του ή και ο παππούς του. Μετά όμως από την απονομή, όπως προανέφερα, θα πήξει στην αγγαρεία. Το αν τελικά είναι δύσκολο να πάρει κανείς τον πράσινο μπερέ φαίνεται από το ποσοστό αυτών που κόβονται στην εκπαίδευση. Αν αφαιρέσουμε μικρό αριθμό υποψηφίων, που κόβονται για λόγους υγείας παρά τη θέλησή τους, σχεδόν όλοι παίρνουν τον μπερέ, κι αν είναι και υποψήφιοι αλεξιπτωτιστές παίρνουν και την πουλάδα. Ένα μεγάλο ποσοστό που κατατάσσεται στις Ειδικές δυνάμεις έχοντας καλή φυσική κατάσταση και γνώσεις από την προηγούμενη ενασχόλησή του με σπορ (ορειβασία, πολεμικές τέχνες, καταδύσεις κλπ) συνειδητοποιεί πολύ γρήγορα ότι αυτά που υποτίθεται ότι μαθαίνει είναι πολύ βασικά και εύκολα πράγματα, τα οποία παρουσιάζονται τεχνηέντως με έναν μανδύα τεράστιας σπουδαιότητας. Επομένως, πάει περίπατο και ο μύθος του κόπου και της δυσκολίας του να γίνει κάποιος κομάντο, που είναι άμεσα συνδεδεμένα με την αξίωση να θεωρούνται ανώτεροι πολεμιστές και άξιοι σεβασμού. Οι παλαιότεροι, που εκπαιδεύτηκαν στις Ειδικές Δυνάμεις την δεκαετία του ΄90, για να μην αναφερθώ σε παλαιότερες εποχές, γελάνε όταν ακούνε τα «καψόνια» και την «ψυχολογική πίεση» που υποτίθεται υφίστανται οι σημερινοί στρατεύσιμοι για να πάρουν τον πράσινο μπερέ.

Με απλά λόγια, ο σημερινός στρατεύσιμος στις Ειδικές Δυνάμεις κατά τη διάρκεια της θητείας του θα υποστεί μία πλύση εγκεφάλου ότι είναι ανώτερο είδος πολεμιστή χωρίς αυτό να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, λόγω έλλειψης εκπαίδευσης, και θα μάθει να είναι πειθαρχικός όχι γιατί πρέπει να γίνει μία πολεμική μηχανή που δεν κάνει ποτέ πίσω, αλλά γιατί πρέπει να εκτελεί οποιαδήποτε αγγαρεία χωρίς να δυσανασχετεί. Στο τέλος της θητείας του, αναλογιζόμενος αν πέτυχε αυτό που ήθελε, όταν δήλωσε εθελοντής στις Ειδικές Δυνάμεις, φτάνει στο δυσάρεστο συμπέρασμα ότι έτρεχε για ένα ψέμα. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο απολυόμενος ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του και δεν ξανασχολείται με ο,τιδήποτε θυμίζει τις Ειδικές Δυνάμεις εκτός αν αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει τα μόρια που πήρε για να διοριστεί στις θέσεις που προανέφερα.

Υπάρχει κι ένα μικρό ποσοστό που μετά την απόλυσή του προσπαθεί να κρατήσει επαφή με τις Ειδικές Δυνάμεις, εντασσόμενο λέσχες εφέδρων καταδρομέων ή άλλους συλλόγους. Εκεί, παρότι βρίσκει τη δράση που έψαχνε αλλά δεν βρήκε στις Ειδικές Δυνάμεις – γιατί στις λέσχες μπορεί να κάνει σκοποβολή, αλεξίπτωτα, ορειβασία, σκι και άλλες δραστηριότητες που στη θητεία του τις έβλεπε με το κυάλι – μετά από λίγο καιρό συνειδητοποιεί ότι είναι ανεπιθύμητος στα στρατόπεδα των Ειδικών Δυνάμεων, που υποτίθεται ότι εκεί βρίσκεται η δεύτερη οικογένειά του, η οικογένεια των πρασινομπερέδων. Φυσικά είναι ευπρόσδεκτος να παρευρίσκεται σε δημόσιες εκδηλώσεις (μνημόσυνα πεσόντων καταδρομέων, αλλαγές διοικήσεων κλπ), όπου χρειάζονται χειροκροτητές και οι υπέυθυνοι δημοσίων σχέσεων των Ειδικών Δυνάμεων πρέπει να δίνουν στα ΜΜΕ φωτογραφίες με πολίτες που αγαπούν τις Ειδικές Δυνάμεις. Αλλά, όταν η λέσχη εφέδρων καταδρομέων ζητήσει να κάνει μία βολή ή να συμμετάσχει σε μία πορεία μαζί με τη μονάδα στην οποία υπηρέτησαν αρκετά μέλη της, τότε οι υπεύθυνοι κατεβάζουν όποιον στρατιωτικό κανονισμό και διαταγή βρουν, για να δικαιολογήσουν την άρνησή τους. Και φυσικά πάντα υπάρχει η δικαιολογία «εμείς σας θέλουμε αλλά δεν θα δοθεί έγκριση από το ΓΕΣ/το ΥΠΕΘΑ/την πολιτική ηγεσία...».

Η μεγάλη συνειδητοποίηση της πλάνης και η απογοήτευση έρχονται όταν ο έφεδρος πλέον καταδρομέας, αλεξιπτωτιστής ή πεζοναύτης κάνει το λάθος και πάει στο εξωτερικό για να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε στρατιωτική εκπαίδευση ή στρατιωτικούς αγώνες. Εκεί χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του βλέποντας πως ό,τι αυτός θεωρούσε κατόρθωμα των Ειδικών Δυνάμεων της Ελλάδας είναι μία συνηθισμένη διαδικασία ή εκπαίδευση του Πεζικού στις υπόλοιπες χώρες. Οι βολές που κάνουν οι έφεδροι των ξένων κρατών αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός για τους Έλληνες έφεδρους των Ειδικών Δυνάμεων, τόσο κατά τη διάρκεια της θητείας τους όσο και στη συνέχεια. Εκεί καταλαβαίνει ότι ο έφεδρος των Ειδικών Δυνάμεων της Ελλάδας εξομοιώνεται το πολύ με το επίλεκτο Πεζικό των ξένων κρατών. Μετά από χρόνια στην εφεδρεία των Ειδικών Δυνάμεων κι έχοντας βαρεθεί πλέον την απαξιωτική συμπεριφορά των αρμοδίων προς ό,τι αυτός πιστεύει και αντιπροσωπεύει – γιατί πάντα μέσα στον καταδρομέα, πεζοναύτη ή αλεξιπτωτιστή υπερισχύει η φιλοπατρία από οποιοδήποτε άλλο κίνητρο – πλέον αποκτά το συναίσθημα της αηδίας γι’ αυτούς που εκπροσωπούν τις Ειδικές Δυνάμεις, ιδιαίτερα όταν βλέπει υψηλόβαθμους αξιωματικούς, που τους θυμάται ως νέους Ανθυπολοχαγούς και Υπολοχαγούς με ιδανικά, να έχουν καταντήσει γραφειοκράτες και να παραμένουν στις Ειδικές Δυνάμεις μόνο και  μόνο για να παίρνουν τα γνωστά επιδόματα (συντηρήσεις).

Λυπάμαι αν με τα παραπάνω δυσαρέστησα ή προσέβαλα οποιονδήποτε υπηρετεί ή υπηρέτησε στις Ειδικές Δυνάμεις με οποιονδήποτε βαθμό, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να σκουπίζουμε τη σκόνη κάτω από το χαλί. 

Για όσους παρόλα αυτά επιλέξουν τον δρόμο των Ειδικών Δυνάμεων, αναγνωρίζω την φιλοπατρία τους και εύχομαι να βγω ψεύτης...

Χρίστος Μπίσδας