ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ)

Έτυχε στα μέσα της δεκαετίας του '80 να έχω φίλους, οι οποίοι κατοικούσαν στον Άγιο Παντελεήμονα. Μόλις είχα τελειώσει το σχολείο και είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο. Αυτό μου έδινε τη δυνατότητα να επισκέπτομαι τους φίλους μου είτε το πρωί είτε το βράδυ, ανάλογα με το πρόγραμμα της σχολής. Κι αυτό βέβαια τα πρώτα 2 χρόνια, γιατί μετά δούλευα και δύσκολα κατέβαινα στον Άγιο Παντελεήμονα το πρωί. Εκείνο που θέλω να καταδείξω μέσα από αυτές τις γραμμές είναι αυτό που εμένα μου φαινόταν αυτονόητο μέχρι και πριν λίγα χρόνια και σήμερα είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει.

Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας κατεβαίναμε για καφέ στον ΜΑΛΑΜΟ (τώρα είναι EUROBANK), να φάμε κάτι πρόχειρο στα goody's (άνοιξαν λίγο αργότερα), το βραδάκι να κάτσουμε σε κάποιο από τα ταβερνάκια της περιοχής και αργά το βράδυ πάλι στην πλατεία με τον φίλο μου να λέει συνέχεια, ότι η πλατεία έχει την μεγαλύτερη εκκλησία των Βαλκανίων και πολλοί διάσημοι παντρεύονταν εκεί. Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν στην πλατεία, γονείς με τα παιδιά τους, γιαγιάδες με τα εγγονάκια τους, νέοι, έφηβοι, ζευγαράκια... Εμπορικά καταστήματα που είχαν πάντα κόσμο, η ζωή στην πλατεία και γύρω από την πλατεία κυλούσε ομαλά. Αυτά μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όπου τα έφερε έτσι η ζωή και «χαθήκαμε» με τους φίλους μου.

Άρχισα να κατεβαίνω πάλι στον Άγιο Παντελεήμονα συστηματικά από το 2007 και μετά. Έπαθα σοκ. Τίποτα δεν θύμιζε τα αμέριμνα χρόνια έως και τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Όχι πολύ παλιά δηλαδή, όχι πριν 50 ή 100 χρόνια. Ο φόβος κυριαρχούσε στα πρόσωπα των Ελλήνων κατοίκων της περιοχής. Και λέω Ελλήνων κατοίκων, γιατί όπως στις περισσότερες γειτονιές της Αθήνας, αλλά και της Ελλάδας πλέον, υπάρχουν Αλβανοί, Βούλγαροι, Πολωνοί, Ρουμάνοι, Μολδαβοί, Ρώσοι, Ουκρανοί, Πακιστανοί, Ινδοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Αφγανοί, Ιρανοί, Ιρακινοί, Κινέζοι, Ταϋλανδοί, Φιλιπινέζοι, Σριλάνγκα, Παλαιστίνιοι, Σομαλοί, Νιγηριανοί, Μαροκινοί, Αιθίοπες, Αλγερινοί, Αιγύπτιοι, Σύριοι, αλλά και Έλληνες.

Στον Άγιο Παντελεήμονα, όμως, αυτό το συναντάς στον υπερθετικό βαθμό. Μόλις πέσει το σκοτάδι τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Ομάδες λαθρομεταναστών χτυπούν, κλέβουν, πωλούν ναρκωτικά. Τα θύματά τους κυρίως Έλληνες, γυναίκες και ηλικιωμένοι, όχι πως δεν χτυπούν και νέους, και άνδρες. Πολλές φορές σφάζονται και μεταξύ τους για το ποια εγκληματική συμμορία θα επιβληθεί στην περιοχή. Τα καταστήματα, όσα έχουν απομείνει στην περιοχή, μαραζώνουν. Πολλοί έλληνες κάτοικοι της περιοχής, όσοι είχαν τη δυνατότητα, έφυγαν για άλλες, πιο ασφαλείς περιοχές. Στα σχολεία, απ’ ότι μου είπαν, τα Ελληνόπουλα αποτελούν μειοψηφία. Μέχρι και πριν μερικούς μήνες δύσκολα μπορούσες να κυκλοφορήσεις στην πλατεία. Νύχτα-μέρα ορδές Αφρικανών και Ασιατών έμεναν πάνω στην πλατεία μη έχοντας πού αλλού να πάνε, αφόδευαν έξω από την εκκλησία και πολλές φορές προέβαιναν σε παράνομες πράξεις. Στα στενά τα ίδια και χειρότερα.

Φόβος, βία, εγκατάλειψη, πόνος, οργή για το αδιάφορο «ελληνικό» κράτος, και τους πολιτικάντηδες, που όμως εξακολουθούν να ζητούν φόρους και ψήφους από τους σκληρά δοκιμαζόμενους κατοίκους της περιοχής.

Οι κάτοικοι, μη μπορώντας άλλο αυτή τη «ζωή», πήραν σιγά σιγά την κατάσταση στα χέρια τους. Δεν πίστευαν πλέον στην βοήθεια της συντεταγμένης πολιτείας. Δεν περίμεναν βοήθεια, συμπαράσταση, ευαισθησία από κανένα κόμμα, από κανέναν φορέα, από κανένα κανάλι. Δημιούργησαν επιτροπές, αγωνίστηκαν σκληρά, απελπιστικά μόνοι, ενάντια στην παγερή αδιαφορία των αρχών στο να εφαρμόσουν τους νόμους της πολιτείας, πολλές φορές μάλιστα η πολιτεία εμπράκτως βρέθηκε αντίπαλή τους, κινήθηκε εναντίον τους, χρησιμοποίησε βία. Και όπως ήταν φυσικό, αντίπαλοί τους, ορκισμένοι εχθροί τους, οι «προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις», οι «αριστεροί», «οι αριστεριστές» και οι «αναρχικοί», «οι μαοϊκοί», «οι αντιρατσιστές», οι κρατικοδίαιτες μ.κ.ο (μη κυβερνητικές οργανώσεις) που ελέγχονται και αυτές από τους προηγούμενους επαγγελματίες, μικρεμπόρους και μεγαλεμπόρους «φορείς ανθρωπιστικών ιδεών και δικαιωμάτων», όλοι τους μίσθαρνα όργανα της παγκοσμιοποίησης. Οι περισσότεροι εξ αυτών κάτοικοι των ακριβών συνοικιών των βορείων ή νοτίων προαστίων τη ς Αθήνας.

Τα κανάλια, όταν έδειχναν εικόνες από τον Άγιο Παντελεήμονα, αλλά και ο τύπος γενικότερα, συνήθως πρόβαλλαν τους κατοίκους ως άκαρδους, κακούς «φασίστες», που εναντιώνονται στους φτωχούς λαθρομετανάστες.

Οι κακοί φασίστες...

Και όμως, αυτοί οι λιγοστοί, απλοί, καθημερινοί Έλληνες, ο κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα, κατάφεραν σιγά-σιγά να ξανακερδίσουν τις γειτονιές τους.

Κατάφεραν να μειώσουν τον κίνδυνο, να περιορίσουν τον φόβο, να ανακτήσουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια.

Μπορεί να μην έχει λυθεί οριστικά το πρόβλημα, όμως οι άνθρωποι αυτοί έδειξαν τον δρόμο του αγώνα. Λίγοι, πεισματάρηδες, αγωνιστές, μόνοι μα και μοναδικοί. Ενάντιοι σε «θεούς και δαίμονες».

Οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα, είναι η Ελλάδα που αντιστέκεται...

Γιάννης Σμυρνιώτης


Πηγή: http://www.ethnikometopo.gr