Ο προσανατολισμός της οικονομίας,
τα αίτια και οι ευθύνες της σημερινής καταστάσεως
Η ανασυγκρότηση της εθνικής οικονομίας μόνη λύση
Η υπογραφή του μνημονίου ήταν η κορύφωση του δράματος ετών. Με συνειδητές επιλογές το μεταπολιτευτικό κράτος, οδήγησε την ελληνική οικονομία στην δανειακή εξάρτηση, κατήργησε την παραγωγική της βάση και δημιουργούσε ένα πλαστό κλίμα ευφορίας, για χρόνια, μέσα από τα δανεικά.
Το μνημόνιο κατέστησε τη χώρα προτεκτοράτο. Υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία και μετέφερε τη δυνατότητα προσφυγής των δανειστών σε ξένα δικαστήρια. Ήταν μια ακόμα φάση στην πορεία για την ολοκλήρωση της πλήρους υποτέλειας. Ούτε τυχαία ήταν, ούτε προϊόν σύγχυσης. Ήταν μια συνειδητή επιλογή πολιτικών διατεταγμένων από ξένα συμφέροντα.
Οι διαπιστώσεις και η αξία τους.
Τα τρία προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας, με πολλά επιμέρους άλλα καθώς και πολλά αίτια, είναι το έλλειμμα (κάθε χρόνο η διαφορά εσόδων- εξόδων στον προϋπολογισμό) , το δημόσιο χρέος που συνεχώς αυξανόταν και αυξάνεται και το εμπορικό ισοζύγιο (εισάγουμε πολύ περισσότερα από όσα εξάγουμε).
Και τα τρία είναι αλληλεξαρτώμενα γιατί το ετήσιο έλλειμμα αυξάνει το δανεισμό και άρα κλιμακώνει το δημόσιο χρέος .Επίσης όσο το εμπορικό ισοζύγιο χειροτερεύει επιδεινώνονται και τα άλλα δύο κρίσιμα μεγέθη, ενώ παράλληλα αυξάνεται η ανεργία, η εξάρτηση σε προϊόντα και βεβαίως η πιθανότητα ανάκαμψης. Ακόμα η αλόγιστη και άνευ παραγωγικής σημασίας αύξηση των δημοσίων δαπανών αυξάνει έλλειμμα και χρέος.
Αυτός ο φοβερός φαύλος κύκλος λειτουργεί επί σειρά ετών χωρίς ποτέ να αντιμετωπιστεί σοβαρά, αλλά κυρίως χωρίς ποτέ να διαγνωστεί η πραγματική φύση του προβλήματος που σχετίζεται με τον προσανατολισμό και τη νοοτροπία της ελληνικής οικονομίας κατόπιν υπαγορεύσεως των μεγάλων παγκοσμίων κέντρων αποφάσεων που δίνουν τους κεντρικούς άξονες της ακολουθούμενης πολιτικής.
Όλα τα χρόνια της μεταπολιτεύσεως κυριάρχησε η νοοτροπία ότι η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, δεν είναι ανάγκη να καλλιεργεί ή να παράγει βιοτεχνικά ή βιομηχανικά προϊόντα, ο προσανατολισμός πρέπει να είναι οι υπηρεσίες όπως ο τουρισμός,. Κάθε αναφορά σε λογικές σχετικής αυτάρκειας που θα βελτίωνε ουσιαστικά και σε βάθος χρόνου την οικονομική θέση και την ανεξαρτησία της χώρας, αποκρούονταν και θεωρούνταν εκτός εποχής στην καλύτερη περίπτωση.
Ο κυρίαρχος στρεβλωμένος Ευρωπαϊσμός ήθελε μια Ελλάδα χωρίς παραγωγική και ολοκληρωμένη οικονομία. Η τόσο οφθαλμοφανής ανάγκη διατηρήσεως μιας σοβαρής οικονομίας, σύμμετρης με τομείς και κλάδους παραγωγής ποιοτικούς και εύρωστους, που άλλωστε ορισμένους ήδη διέθετε η πατρίδα μας, ήταν για τους πολιτικούς και τους τεχνοκράτες μεσοπολεμική ιδεοληψία…….
Μια χώρα καταναλωτών, αεριτζήδων, ενίοτε σερβιτόρων και μελλοντικών μεταναστών ήταν το όραμά τους. Όταν έλεγαν ότι διαθέτουμε «ισχυρή οικονομία» αυτό θα πρέπει να είχαν στο μυαλό τους. Τα ίδια πρόσωπα που τώρα διαπιστώνουν την οδυνηρή μας θέση, ήταν υπερήφανοι για τους περιβόητους «ρυθμούς ανάπτυξης» τόση ήταν η πολιτική τους ενόραση , τόση ήταν η τεχνοκρατική τους επάρκεια. Δεν ήθελαν και δεν πίστευαν στην εθνική οικονομία μέχρι και από τον τίτλο του υπουργείου αποκαθήλωσαν τον όρο «εθνική». Αυτοί οι θιασώτες του ανταγωνισμού και της παγκοσμιοποίησης δεν διέβλεψαν οι ηλίθιοι ούτε καν την ανάγκη παγκόσμιας ζητήσεως τροφίμων και έσπρωξαν τους γεωργούς να καταστρέψουν τις καλλιέργειες τους. Έτσι προκύπτει και το ερώτημα πρόκειται για ανόητους με πτυχία ή προδότες που εκτελούσαν εντολές.
Η κυρίαρχη νοοτροπία
Οι εργαζόμενοι σταδιακά μετατοπίστηκαν σε χώρους εργασίας νέους κατά κύριο λόγο στο τομέα των υπηρεσιών. Άρχισε μια κούρσα διορισμών στον δημόσιο τομέα, όπου υπήρχε λίγη δουλειά, πολλά λεφτά και σίγουρο μέλλον.. …
Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι εισήλθαν στην αγορά εργασίας με το όραμα του δημοσίου υπαλλήλου, άλλοι πάλι του επιχορηγούμενου επιχειρηματία, του υπαλλήλου καφετέριας ή του υπευθύνου δημοσίων σχέσεων σε μαγαζιά της νύκτας.
Οι ανεκδιήγητοι πολιτικοί της διεθνοποιημένης οικονομίας, της μεγάλης «Ευρωπαϊκής οικογένειας» ευθύνονται για τη νοσηρή νοοτροπία που δεν υπονόμευε μόνον την οικονομία στον παρόντα χρόνο αλλά κατέστρεφε, έναν από τους κύριους παραγωγικούς συντελεστές του εθνικού πλούτου την εργασία. Αυτή η αντίληψη που κυριάρχησε σε συνδυασμό με την παράνομη είσοδο απίστευτου αριθμού λαθρομεταναστών, άλλαξε τον εργασιακό χάρτη της χώρας βυθίζοντας το μέλλον σε έναν ωκεανό χρέους ενώ παράλογα επικρατούσε η εικόνα μιας ψευδούς αναπτύξεως.
Σημειώστε για παράδειγμα τα ολυμπιακά έργα για τα οποία δανειστήκαμε δισεκατομμύρια ευρώ, απασχόλησαν ξένους εργαζομένους σε ποσοστό περισσότερο από 70%, οι οποίοι εξήγαγαν τα χρήματα που ελάμβαναν, πολλοί ήταν ανασφάλιστοι η τις πιο πολλές φορές υποασφαλισμένοι και οι εργολάβοι που θησαύρισαν, επίσης, μετέφεραν την κερδοφορία τους στο εξωτερικό. Στο ίδιο διάστημα, οι ελληνικές επιχειρήσεις μεταποίησης της Βορείου Ελλάδος έκλειναν η μία μετά την άλλη. Άλλες οριστικά και άλλες μεταφέροντας την δραστηριότητά τους σε Βαλκανικές χώρες με επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και την βοήθεια των ..ελληνικών κυβερνήσεων.
Οι ίδιοι πολιτικοί και τεχνοκράτες είναι αυτοί που έδωσαν τα προνόμια στους συνδικαλιστές, που εξέθρεψαν τον εργολαβικό παραγοντισμό και τις αυθαιρεσίες, δεν παρακολούθησαν ποτέ τις παγκόσμιες μεταβολές και τις συνέπειες τους, κατέστρεψαν με την ρουσφετολογία τις δημόσιες επιχειρήσεις για τις εκποιήσουν στη συνέχεια, έδωσαν απίστευτα προνόμια στα τραπεζικά καρτέλ.
Ποια είναι η λύση στην κρίση
Τώρα που έχουν διαψευστεί όλες οι θεωρίες περί Ευρωπαϊκής διασώσεως και έχει πλέον αποκαλυφθεί, ότι κάθε κράτος, κάθε χώρα, αντιμετωπίζει την σκληρή πραγματικότητα μόνη της, καμία άλλη λύση πλην της παραγωγικής ανασυγκροτήσεως δεν θα έχει μόνιμο και ουσιώδη χαρακτήρα.
Η φενάκη της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης που σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται για την σημερινή κατάντια παραμένει ζωντανή χάρη στην προσπάθεια τόσο των κομμάτων εξουσίας όσο και του επικοινωνιακού συστήματος, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν. Η Ελλάδα οφείλει να σκεφτεί και να πράξει στην κατεύθυνση μιας εθνικής οικονομίας.
- Αναπροσαρμογή του δημοσίου χρέους με βάση τις πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας. Το τελικό ποσό, ο χρόνος αποπληρωμής και το μέγεθος των δόσεων, πρέπει να σχετίζονται με την εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκροτήσεως και αναπτύξεως. Η περιβόητη θεωρία περί επανόδου στις αγορές όχι μόνο έχει κατηγορηματικά διαψευστεί αλλά και τι αξία θα έχει αφού ακόμα και στα πιο τολμηρά θετικά σχέδια η ελληνική οικονομία τρία χρόνια μετά θα χρωστά 410 δισεκατομμύρια εάν έχει επιστρέψει 50!!! που θα αφορούν τόκους μιας τριετίας!!! μετά από ένα απίστευτο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και μηδενικό …έλλειμμα που συνεπάγεται απίστευτες πιέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου