Ελλάδα μικρή, μεγάλη Πατρίδα

Της Ελένης Παπαδοπούλου


Μικρή είν’ η Ελλάδα μας, μα πουθενά δεν είδα 
στον κόσμο μεγαλύτερη άλλη καμιά πατρίδα. 

Μακεδονία περήφανη, του Αλεξάνδρου μάνα, 

Αθήνα, πόλη του φωτός. Η πόλις σου, Ασάνα! 

Τ’ αέτωμα της πρόσοψης του άγιου Παρθενώνα 

χαμογελά ευλογώντας μας σε κάθε μας αγώνα. 

Στις Θερμοπύλες αντηχεί «μολών λαβέ» ακόμα, 

απάντηση ηρωική από Ελλήνων στόμα.

Πολεμιστών η Σπάρτη γη και βασιλέων ανδρείων. 

Αθάνατο το ξακουστό και δοξασμένο Δίον. 

Όλυμπος, όρος των θεών, γη ιερή και χώμα 

που θρέφει μες στα σπλάχνα του τού ουρανού το χρώμα. 

Δίνει χρησμό εις τους Δελφούς τ’ Απόλλωνα η Πυθία, 

νερό της Κασταλίας πηγής του Έλληνα η σοφία. 

Θήβα τρανή, τρισμέγιστη, που γέννησες ‘σύ μόνη 

Πίνδαρο, Κάδμο, Ηρακλή, Οιδίποδα, Αντιγόνη. 

Μοσχοβολούν τα μάρμαρα Θεό στην Ολυμπία, 

κλωνάρι ελιάς στου νικητή τον πάλλευκο μανδύα. 

Στην Όλυνθο τα ερείπια ακόμα μουρμουρίζουν, 

την όμορφη Χαλκιδική πως δεν τηνε χαρίζουν. 

Ευλογημένη τούτη η γη, ελιά, λάδι και μέλι, 

και δάσκαλο έβγαλε σοφό το μέγα Αριστοτέλη. 

Κρήτη, του Μίνωα νησί κι ηρώων δοξασμένων, 

που δεν προσκύνησαν ποτέ τα λάβαρα των ξένων. 

Μονάχα η γαλανόλευκη πατά τον Ψηλορείτη, 

θυμίζει πως Ελλήνων γη θα είναι πάντα η Κρήτη. 

Ξυπνά ο ήλιος το πρωί και πάει και γονατίζει 

μπρος στων Κυκλάδων την ποδιά, που θάλασσα μυρίζει. 

Λάμπει στην Έφεσο ο ναός της Άρτεμης με κλέος 

και προσκυνούν το κάλλος του οι Έλληνες με δέος. 

Στη Ρόδο πάνω ανάμνηση αιώνια φτερουγίζει 

το άγαλμα του Κολοσσού σαν φάρος να φωτίζει. 

Σάμος, των φιλοσόφων γη. Ευλογημένη να ‘σαι, 

στου Αιγαίου τα καταγάλανα νερά καθώς κοιμάσαι. 

Ιθάκη πολυπόθητη, του Οδυσσέα μητέρα, 

πότε θα έρθει και για ‘μας του γυρισμού η μέρα; 

Στην Ήπειρο οι κορυφές της Πίνδου αναστενάζουν, 

με δάκρυ κι αίμα ξεδιψούν, οργή και πίκρα στάζουν. 

Τη Μεγαλόνησο θωρώ την αιματοβαμμένη, 

που απ’ την Τουρκιά τη λύτρωση καρτερικά προσμένει. 

Θρηνεί και κλαίει η ψυχή, το βλέμμα της σαν στρέφει 

στην Πόλη που σκλαβώθηκε κι όλο καημό μας γνέφει. 

Μικρά Ασία, μάνα μου, πατρίδες μου χαμένες, 

μες στων Ελλήνων τις καρδιές ποτέ δε θα ‘στε ξένες. 

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ μεγάλο τάμα κάνω: 

για την Ελλάδα αεί να ζω, γι’ αυτήν και να πεθάνω.