Τάξις και Ηθική ή... Πρόοδος;

Της Ελένης Παπαδοπούλου

Ο κόσμος αλλάζει. Εξελίσσεται. Προοδεύει. Και χειροκροτούν ενθουσιωδώς οι θιασώτες της ψευτοκουλτούρας και της σάχλας στο άκουσμα της λέξης «πρόοδος», επειδή έτσι τους είπαν. Δεν τους είπε όμως ποτέ κανείς, πως η εξέλιξη δεν είναι απαραίτητα καλή. Εξέλιξη και πρόοδος σημαίνει μεταβολή μιας κατάστασης προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Κι ενώ εδώ φαίνεται σαφώς, πως οι εξελίξεις κάθε άλλο παρά καλές είναι, εκείνοι επιμένουν στο χειροκρότημα. Σαν το προγραμματισμένο χειροκρότημα-κονσέρβα σε αμερικάνικες εκπομπές της δεκαετίας του ’90…


Αντιθέτως οι οπαδοί του «Τάξις και Ηθική» όλο και λιγοστεύουν. Οι μοντέρνες πρωτευουσιάνες καγχάζοντας αποκαλούν τους Πώποτες «οπισθοδρομικούς» και «παλιομοδίτες». Η απελευθέρωση έχει γίνει πια συνώνυμο της ασυδοσίας, οι θεματοφύλακες των αξιών αποκαλούνται «γραφικοί» και η… πρόοδος έχει καταφέρει έτσι να μας επιστρέψει σε έναν πνευματικό Μεσαίωνα, όπου κυριαρχεί ο σκοταδισμός και το απόλυτο χάος.

Η τεχνολογία επέφερε την οκνηρία. Επαναπαύτηκε ο άνθρωπος στις ευκολίες που αυτή του προσφέρει και αδράνησε πνεύματι τε και σώματι.

Ο φεμινισμός οδήγησε στη ρήξη μεταξύ των δύο φύλων, φέρνοντας μαζί του τόσο τη νόσο της τσουλίασης (σεξουαλική απελευθέρωση το λένε οι «προοδευτικοί»), όσο και την απώλεια των ρόλων των φύλων. Καμία ισότητα δεν επετεύχθη. Αυτό που επιχείρησαν και κατάφεραν οι σχεδιαστές της καταστροφής ήταν να εξομοιώσουν τη γυναίκα με τον άνδρα, αφήνοντας το σπίτι ορφανό από μάνα. Εν τέλει οδηγηθήκαμε στη διάλυση της οικογένειας και κατά συνέπεια της κοινωνίας. Γιατί η οικογένεια είναι ο θεμέλιος λίθος του συνόλου που λέγεται κοινωνία.

Η σύγχρονη παιδαγωγική επιτάσσει την παιδοκεντρική προσέγγιση, όπου πρέπει πάση θυσία να αποφευχθούν τα «ψυχολογικά τραύματα» στο παιδί. Γιατί, το να του βάλεις τις φωνές ή να του τραβήξεις λίγο τ’ αυτί, όταν δε συμμορφώνεται με την απλή παρατήρηση, συνεπάγεται «ψυχολογικό τραύμα». Το να του χαλάσεις χατήρι, το κάνει να αισθάνεται παραμελημένο, ανύπαρκτο. Κι έτσι μεγαλώνουν τα βλαστάρια μας σαν κακομαθημένα τσογλάνια, μαθαίνοντας πως θα γίνεται το δικό τους πάντα και μην υπολογίζοντας κανέναν άλλον.

Ο «ανθρωπισμός» του προοδευτικού πνεύματος κατήργησε τις αυστηρές ποινές (πόσο μάλλον τη θανατική ποινή) και άνοιξε τις κερκόπορτες για κάθε αρρωστημένο μυαλό. Βιαστές, παιδόφιλοι, δολοφόνοι, πρεζέμποροι και κάθε λογής εγκληματίες ξέρουν πως, ΑΝ πιαστούν, με καλή διαγωγή σύντομα θα είναι έξω, για να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους.

Ο ίδιος ανθρωπισμός μας κουβάλησε εδώ και τον πολυπολιτισμό, με ό,τι αυτός συνεπάγεται. Αύξηση της εγκληματικότητας, κλειδαμπαρωμένες πόρτες με τη δύση του ηλίου, εισβολή πολιτισμικών στοιχείων εντελώς αντίθετων από τα δικά μας, εξάπλωση ασθενειών που είχαν εκλείψει από δεκαετίες, απώλεια της εθνικής μας συνοχής, αλλοίωση τόσο φυλετική, όσο και πολιτισμική. Επιστροφή στη βαρβαρότητα. Γιατί στις χώρες, οι οποίες μας έστειλαν εδώ «φιλοξενούμενους», η βαρβαρότητα είναι από αποδεκτή έως θεσμοθετημένη. Λιθοβολείται η βιασθείσα, λόγου χάρη, αλλά όχι ο βιαστής. Θανατώνονται τα νήπια, που έχουν γεννηθεί εκτός γάμου. Οι σκύλοι αποτελούν εκλεκτό έδεσμα και μοστράρουν στη βιτρίνα κρεοπωλείων. Επιβάλλεται ο ακρωτηριασμός γεννητικών οργάνων. Κι όλα αυτά θέλουν να τα ενσωματώσουν στην ελληνική κουλτούρα… Αυτά είναι «πρόοδος»…

Πρόοδος είναι και η απομάκρυνση από την ιστορία και τις παραδόσεις μας. Να ξεχάσουμε τους ήρωες. Να μην έχουμε πια για πρότυπα το Λεωνίδα και τον Κολοκοτρώνη, το Σωκράτη και τον Παλαμά, αλλά την κάθε ξανθόψειρα τηλεπερσόνα και τον κάθε ανεγκέφαλο που έμαθε να κλωτσάει μια μπάλα. Το κάθε ξέκωλο, που έκανε καριέρα στο τραγούδι ή στην τηλεόραση μοστράροντας γυμνή σάρκα, αλλά μη μπορώντας να αρθρώσει μια γραμματικά/συντακτικά σωστή πρόταση.

Ντεμοντέ και όλες οι πατροπαράδοτες αξίες. Ντεμοντέ ό,τι διαμορφώνει σκέψη και κρίση στον άνθρωπο, ό,τι τον καλλιεργεί και τον κάνει να ανθίσει και να καρποφορήσει, εκπληρώνοντας έτσι το σκοπό της ύπαρξής του. Ντεμοντέ η τάξις και η ηθική. Καλύτερη η αταξία κι η ανηθικότητα, γιατί έτσι επιτάσσει η πρόοδος. Μόνο που αυτή η πρόοδος είναι φθίνουσα… Και το σημείο, στο οποίο μας έφερε, απέχει πολύ από το Όλον, από το Φως, από τον ίδιο τον άνθρωπο…