Η διεθνοποίηση και οι συνέπειές της

Το κύριο χαρακτηριστικό των χρόνων της μεταπολίτευσης ήταν μια εμμονή εξωστρέφειας που περισσότερο υπέκρυπτε την ξενομανία της πολιτικής και οικονομικής τάξης, όπου με την άλλοτε πραγματική υποκίνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλοτε με εύκολους ισχυρισμούς περί παγκόσμιας τάσης, τόσο η παραγωγική και εργασιακή συμπεριφορά των Ελλήνων όσο και αυτή η καταναλωτική πήραν έναν καταστροφικό δρόμο.

Η ηγεσία αρνήθηκε να αναδείξει την ανάγκη κινητοποίησης των εσωτερικών δυνάμεων και παραδόθηκε εκούσια στην λογική του δανεισμού και της προώθησης διαφόρων πολιτικών που όλες ανεξαιρέτως ευνοούσαν την θεωρητική εξωστρέφεια που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ο αργός θάνατος της ελληνικής οικονομίας.

Αποδυνάμωση της αγροτικής οικονομίας και στροφή στην μονοκαλλιέργεια για την εξασφάλιση των επιδοτήσεων μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, λουκέτο σε όλη την βιοτεχνία με στροφή στην εισαγωγή προϊόντων από όλα τα σημεία του πλανήτη, με την ευλογία των περιβόητων συμφωνιών περί του παγκοσμίου εμπορίου, σταδιακή μετατόπιση όλων των βιοτεχνιών που είχαν ακόμη αντικείμενο στις Βαλκανικές χώρες, την ίδια ώρα που Βαλκανικοί πληθυσμοί εισβάλουν κατά κύματα στην Ελλάδα. 

Σε όλα τα διεθνή προστάγματα πρώτη η Ελλάδα. 

Ο δανεισμός έπαιρνε διαστάσεις παράλογες αλλά κανείς δεν ανησυχούσε, ο πολιτικός κόσμος και οι πάνσοφοι τεχνοκράτες διαβεβαίωναν ότι δεν υπάρχει ανησυχία αφού η οικονομία βασίζεται πλέον στην κίνηση των κεφαλαίων, της εργασίας, των επενδύσεων και χώρα μας κατέχει μια επίζηλη θέση στο παγκόσμιο στερέωμα. Η προτροπή για επενδύσεις στα Βαλκάνια, στην Τουρκία, η περιβόητη οικονομική διπλωματία θριάμβευε.

Όλα αυτά δεν είναι μακρινά. Όλα αυτά συντελέστηκαν από τους ίδιους πολιτικούς που τώρα αγωνιούν. Αν η πλήρης διάψευση και η ημιμάθεια δεν τεκμηριώνεται από αυτή την περιπέτεια τότε αναζητήστε εσείς πιο έντονο παράδειγμα στην ιστορία.

Αφού ρήμαξαν τα πάντα με τις απόψεις περί διεθνών συνθηκών και λύσεων και αφού η ριζωμένη πεποίθηση ότι είμαστε κομμάτι του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος και θα καλυφθούν οι ανάγκες μας από αυτούς με τους οποίους βαδίζουμε μαζί, πανηγυρικά κατέρρευσαν τώρα ζούμε τις συνέπειες των πράξεων τους και των παραλείψεων τους.

Η μετανάστευση και τα πρόσωπά της.

Η ανεργία που ξεπερνά κάθε προηγούμενο οδηγεί σε αδιέξοδο, όλον σχεδόν τον εργασιακό πληθυσμό, με ιδιαίτερα ευπαθή τμήματα τη νεολαία, τις γυναίκες, τους ευρισκόμενους λίγο πριν τη συνταξιοδότηση. Μια νέα μεγάλη αιμορραγία στο ανθρώπινο δυναμικό, στον ελληνικό πλούτο, συμβαίνει με τη μετανάστευση που συντελείται προς πάσα κατεύθυνση. Οι επιχειρήσεις εξακολουθούν να επιλέγουν τα Βαλκάνια, οι επιστήμονες στρέφονται κατά ομάδες στις προηγμένες χώρες, το δημογραφικό και το ασφαλιστικό επιδεινώνονται δραματικά

Ακόμα και στους λεγόμενους προνομιακούς χώρους, αυτούς που ευνοούσε το μοντέλο ανάπτυξης της μεταπολίτευσης όπως ο τουρισμός η πανωλεθρία είναι η ίδια, αφού με την πτώση τα συμφέροντα που θέλουν να λεηλατήσουν βρίσκουν το έδαφος όπως το επιθυμούν.

Η ανοησία, η ανεπάρκεια και η προδοσία το αποκορύφωμά της.

Δυστυχώς, η μετανάστευση δεν μπορεί να ανατραπεί με ευχολόγια, όλο το σύστημα έχει οικοδομηθεί στις αδιέξοδες λογικές του οικονομικού διεθνισμού.

Με αυτή τη λογική τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζουμε και την καταναλωτική μετανάστευση. Κατά χιλιάδες οι πληθυσμοί της Βορείου Ελλάδας, συρρέουν στις γειτονικές χώρες για να ψωνίσουν.

Η επίκληση της καταναλωτικής ή της εθνικής συνείδησης, δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται άμεση αλλαγή του πλαισίου νομοθεσίας, θεσμών και λειτουργίας του κράτους. Αν η Ελλάδα δεν χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της, χωρίς καμία απώλεια δεν μπορεί να ελπίζει.

Αίσθηση Κοινότητας

Αυτό που λείπει από τη σημερινή Ελλάδα και φαίνεται ότι προέκυψε ως συνέπεια όλων των χρόνων που πέρασαν στο καθεστώς ξενομανίας, δανεισμού, υπερκατανάλωσης και διαφθοράς είναι η αίσθηση κοινότητας που χαρακτήριζε την Ελλάδα των προηγούμενων χρόνων. 

Οι δεσμοί των ελλήνων ήταν ένα μεγάλο όπλο που έδινε πάντα προωθητική ισχύ στις επιδιώξεις, στην πρόοδο, στη δημιουργία. Ήταν η συνεκτική σχέση εκείνη που ακόμα και εκτός Ελλάδας μας ένωνε και μας οδηγούσε σε ένα κοινό δρόμο.

Αυτή την αίσθηση, παράλληλα με την αναγέννηση θεσμών και κράτους πρέπει να ανακτήσουμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα.

Πηγή: http://www.ethnikometopo.gr