Ζω εις τας Αθήνας αλλά Αθήνα δε βλέπω πουθενά*

Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου που σηματοδότησε το τέλος του Αγώνα, την οικοδόμηση
του νεοελληνικού  κράτους αλλά και την απαρχή της ξενοκρατίας και της υποτέλειας.  

Του Γιώργου Παρασκευόπουλου

Η μελέτη της ιστορίας δεν είναι η άγονη καταγραφή της γεγονοτολογίας, αλλά η ανάσα της καθημερινότητας ενός λαού, τόσο στο επίπεδο των μεγάλων δημιουργημάτων, όσο και των πλέον αποτρόπαιων πράξεων. 

Η αγέρωχη αντιμετώπιση της αλήθειας- η έρευνα- «ωθεί» τον χρόνο σε μία φιλοσοφική συρρίκνωση, οδηγώντας και το πλέον απομακρυσμένο γεγονός της αρχαιότητας, μέσα στη σύγχρονη αυλή της ιστορίας μας. Αυτή ακριβώς η θέαση της πραγματικότητας αποτελεί, ή πρέπει να αποτελεί, την πεμπτουσία κάθε πολύμορφου και πολυεπίπεδου στοχασμού, πολιτικού, ιστορικού, φιλοσοφικού. Από κάθε εδώ, κυλά η σφαίρα στο εκεί- αναφέρει ο Φ. Νίτσε- το μέσον είναι παντού, κυκλικό είναι το στρατί της αιωνιότητας.

Στις μέρες μας για παράδειγμα, το κομβικό σημείο της έναρξης της Ρωμαϊκής κυριαρχίας στα ελληνικά πράγματα (146π.Χ), αποτελεί ένα απομακρυσμένο γεγονός, που ουδόλως συμμετέχει στην γεγονοτολογία που χαρτογραφείται σ’ αυτό το νέο κατώφλι του 21ου αιώνα. Αυτό το ιδιαίτερο γεγονός της ιστορίας, για το παρηκμασμένο νεοελληνικό σύστημα (δεν τολμούμε πλέον να το αναφέρουμε ως κράτος) μας το θυμίζει μόνο ο δάσκαλος στα σχολειά μας όταν προσπαθεί να προβιβάσει τον αφυδατωμένο και αδιάφορο μαθητή σε συνδυασμό βέβαια με όλα τα «βαρετά» γεγονότα που ακολούθησαν, όπως αυτά του 330, 394,717,1204,1453,1770,1821 και πολλά άλλα.

Το 146 π.Χ αποτέλεσε την αυγή ενός ιστορικού εφιάλτη που ταλάνισε τον ελληνισμό για είκοσι ολόκληρους αιώνες. Αυτός όμως ο τραχύς ιστορικός ανήφορος δεν μπόρεσε τελικά να εξουθενώσει τα πέλαγα τα ελληνικής ψυχής, που οδήγησε το έθνος, αιώνες μετά στο 1821. Όλες οι προαναφερθείσες χρονολογίες σηματοδοτούν την τραγωδία και ταυτόχρονα την ολύμπια ανάσταση ενός λαού που για 2000 χρόνια ήταν εγκλωβισμένος από μία αλλότρια κρατική μηχανή με διάφορα αποτρόπαια προσωπεία. Κι’ όμως, το κύτταρο της εθνικής του ταυτότητας δεν χάθηκε κι’ ας μην είχαμε ποτέ ελληνικό κράτος! μα κοινότητες, εμπόριο, ναυτικό, παιδεία, συνείδηση, έμειναν ζωντανά, αν και τραυματισμένα πολλές φορές, δημιουργώντας τις υπόγειες σήραγγες της εθνικής συνείδησης για τον μεγάλο στόχο, διαφυλάσσοντας παράλληλα το πολυπόθητο και διαχρονικό ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΣΜΕΝ του Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστού· παρά τους διωγμούς, τους κατατρεγμούς, τις αιματοχυσίες, τις λεηλασίες, τους εμπρησμούς, της εκάστοτε εξουσίας: Ρωμαϊκής, Βυζαντινής, Φραγκικής, Τουρκικής.

Γεώργιος Πλήθων - Γεμιστός,
προφήτης του νέου Ελληνισμού  και  πάντα  επίκαιρος 

Ήμασταν σκλαβωμένοι στους Ρωμαίους μα άνθισε ο ελληνορωμαϊκός λεγόμενος πολιτισμός, αφού «σκλαβώθηκαν» πολιτιστικά οι Ρωμαίοι στους Έλληνες, όπως οι ίδιοι παραδέχθηκαν. Είμασταν δέσμιοι του Βυζαντινού πολυεθνικού κρατικού μηχανισμού, μα ήθελαν ή δεν ήθελαν παρέμεινε όρθιος ποικιλότροπα ο ελληνισμός και επηρέασε πολύπλευρα – παρά τις διώξεις- τόσο το Βυζάντιο ως κράτος, όσο και το χριστιανισμό ως θρησκεία, ώστε να καταφέρει με την σειρά του ο τελευταίος με το ορθόδοξο πλέον ένδυμά του, να απορρίψει αφενός το ανεικονικό προσωπείο της ανατολής και αφετέρου να αντισταθεί στον επιθετικό καθολικισμό της Δύσης. Ήμασταν σκλαβωμένοι στους Φράγκους μέσω των σταυροφοριών και του Παπισμού, μα χωρίς να το αντιληφθούν έγιναν οι αίτιοι ώστε να δημιουργηθεί μια πνευματική στρόφιγγα που πότισε όλη την Ευρώπη και κυοφόρησε τον ανθρωπισμό, την αναγέννηση, τον διαφωτισμό. Αλλά ακόμα και όταν ήρθαν τα σκοτάδια της βάρβαρης τουρκοκρατίας καταφέραμε να διατηρήσουμε την εθνική μας ταυτότητα (πέρα από κάθε κοινωνικοικονομική διαστρωμάτωση) και εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες των Οθωμανών, αλλά και τις διεθνείς συγκυρίες, οπλαρχηγοί, αρματωλοί, κλέφτες, έμποροι, νεοέλληνες διαφωτιστές, έφτασαν τελικά στο 1821 και την απελευθέρωση. Όσες φωτιές κι’ αν δέχτηκε ο ελληνισμός, απαντούσε, αιώνες τώρα, με το υγρό πυρ του πνεύματος. Έτσι φτάσαμε στο κομβικό σημείο της σύστασης του πρώτου ελληνικού κράτους μετά από 2000 χρόνια. Είναι η εποχή που ένας λαός πίστεψε ότι τελείωσε ο Γολγοθάς του, ότι δικαιώθηκαν οι κόποι του, οι απίστευτες θυσίες, οι ηρωισμοί, οι αιματοχυσίες. Οι Ευρωπαίοι όμως «σύμμαχοι» είχαν φροντίσει πολύ νωρίτερα- τηρώντας τα δόγματα της ιερής συμμαχίας και του Μέτερνιχ - να αποπροσανατολίσουν το λαό από το μεγάλο στόχο του εθνικού αγώνα και να οδηγήσουν την επιτυχημένη επανάσταση των πρώτων χρόνων στην ολέθρια αιματοχυσία του εμφυλίου πολέμου. κατ’ αυτό τον τρόπο εμφανίστηκαν για άλλη μια φορά, οι ξένες δυνάμεις ως δυνάμεις σωτηρίας απέναντι στον Τούρκο κατακτητή, ευταξίας έναντι των διχασμένων, για άλλη μια φορά, ελλήνων, αλλά και ως δυνάμεις οικονομικής αρωγής και δανειακής διευκόλυνσης όσον αφορά τον νεοϊδρυθέν κράτος. Ένα κράτος όπου οι συνθήκες αυτές, το κατηύθυναν ώστε να οικοδομηθεί όχι σε υγιή και ρωμαλέα θεμέλια, όπως φαινόταν στα πρώτα χρόνια του αγώνα, αλλά σε ένα κρατίδιο με οικονομικά θεμέλια τις ξένες τράπεζες και πολιτικά θεμέλια την συμμαχική επικυριαρχία. Την αποθέωση δε αυτής της πολιτικής την εξέφρασε κατά τον πλέον τραγικό τρόπο η ονοματολογία των πρώτων κομμάτων της πρώτης Βουλής των ελλήνων: Αγγλικό, Ρωσικό, Γαλλικό……Δηλαδή τα πρώτα κόμματα της πρώτης ελληνικής Βουλής είχαν τα ονόματα των εξουσιαστών της. Η εξάρτηση στην αποθέωσή της!

Έκτοτε ξεκίνησε μια τιτάνια προσπάθεια που κρατά δύο αιώνες τώρα, έχοντας σαν περιεχόμενο το εύρος της κυριαρχίας μας τόσο εθνικά όσο και πολιτικά.

Είναι αλήθεια οξύμωρο: για δυο χιλιάδες χρόνια ο Έλληνας σκλαβωμένος καθώς ήταν δεν διέθετε κράτος, όμως δημιούργησε ένα συνεκτικό και παράγωγο εθνισμό που μεγαλουργούσε. Τους δύο τελευταίους αιώνες ο Έλληνας διαθέτει κράτος όμως το σύστημα αυτό ιδίως μετά την καταστροφή της Μικράς Ασίας (1922) κατάφερε σιγά – σιγά να συρρικνώσει τον ελληνισμό όπου γης και να τον εγκλωβίσει στην παλαιά Ελλάδα, στην συνέχεια δε- ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες- να τον εξανδραποδίσει χρησιμοποιώντας μεθοδευμένα την γνωστή συνταγή του Κίσισνγκερ και των τραπεζικών καρτέλ: δανεισμός, καταναλωτισμός, διαφθορά, διαγραφή του ιστορικού παρελθόντος, διάβρωση τέλος του εθνικού ιστού με την συνδυαστική δράση της υπογεννητικότητας και των λαθρομεταναστών. Αυτό το κράτος σήμερα ροκανίζει γοργά το έθνος. 

Οι έλληνες πότε άραγε πρέπει να εξεγερθούν 

ενάντια σ’ αυτή τη νέα κατοχή;…

Πράγματι σ’ αυτή την αρχή του αιώνα, διανύουμε μια νέα στυγνή κατοχή, τόσο στο επίπεδο της εσωτερικότητας και του αυτοπροσδιορισμού μας, όσο και σε αυτό της εθνικής κυριαρχίας. Εσωτερικά είμαστε ερειπωμένοι και εξωτερικά δέσμιοι μιας νέας αυτοκρατορίας. Οι άρχοντες αυτού του τόπου –τηρώντας τα πρότυπα του μεσαιωνικού καισαροπαπισμού(ένα κράτος, μια εκκλησία, μία νομοθεσία)-έχουν μεταλλαχθεί από ηγέτες, σε άβουλα πιόνια του διεθνούς συστήματος, έχουν μεταλλαχθεί σε αρβυλοφύλακες, άλλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του νομισματικού ταμείου και άλλοι σε δεκανείς του αμερικάνικου φόρουμ και της παγκόσμιας τράπεζας. Επαίτες και ρακοσυλλέκτες του «μεγάλου αδελφού», οσφυοκάμπτες και μαλιστάνθρωποι της απάνθρωπης μονοκρατορίας του διεθνούς κεφαλαίου και του πλανητικού καπιταλισμού, όπου ουδεμία σχέση έχει με το υγιές κινούμενο και παραγωγικό κεφάλαιο.

Lynn Forester de Rothschild, μέλος της γνωστής οικογένειας
που  ...δάνεισε την Ελλάδα  από  τη σύστασή  της  ως κράτος

Παγκόσμιες αυτοκρατορίες τα έθνη μέσα στους αιώνες έζησαν πολλές, αυτή εδώ όμως η νέα αυτοκρατορία που άρχισε να κτίζεται μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου, έχοντας στην αρχή δύο πρόσωπα- με ψεύτικη και υποκριτική αντιπαράθεση- τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό, έχει εισέλθει στη τελική ευθεία και είναι έτοιμη να εορτάσει τα εγκαίνια της… Ο κομμουνισμός αφού έπαιξε τον ρόλο του «εν μία νυκτί» τοποθετήθηκε στο ερμάριο της ιστορίας και τα ηνία ανέλαβε εξολοκλήρου το παγκόσμιο χρηματιστηριακό και τραπεζικό σύστημα που βρίσκεται πέρα και πάνω από εθνότητες και ελέγχει - με πραξικοπήματα, με πτωχεύσεις, με διαφθορά- τις περισσότερες κυβερνήσεις που βρίσκονται σε στρατηγικές, γεωπολιτικά θέσεις.

Σήμερα σε ποια εποχή ζούμε; …. αρχές του 15ου αιώνα, ο Πλήθων προσπαθούσε να σώσει τους Βυζαντινούς μέσα από την ελληνική συνεκτικότητα και τον θρησκειολογικό επαναπροσδιορισμό, προσπαθούσε να αποσπάσει την τύχη του ελληνισμού από το θανατηφόρο πεπρωμένο του Βυζαντίου. «Ο Πλήθων προετοιμάζει με τον ελεύθερον στοχασμόν του την εθνικήν αφύπνισιν των νεοτέρων ελλήνων, αγωνίζεται να αποκαταστήσει την τιμήν του ελληνικού έθνους μέσα στα όρια ενός αντικειμενικώς δικαίου κράτους. Το κράτος πρέπει να υπηρετεί το έθνος και να διαφυλάσσει τον αυτόχθονα πολιτισμόν του, επέκεινα μιμήσεων, χάρις εις την αυτάρκειαν της οικονομίας του και τον αυτοπροσδιορισμόν της πολιτιστικής του ζωής» (αποσπάσματα από Δανιηλίδη- Νεοελ.κοινωνία και Δ. Τσάκωνα Κοινωνιολογία του Νεοελληνικού πνεύματος)

...αρχές του 18ου αιώνα, τόσο το πνευματικό έργο του άρχοντα του Μυστρά, όσο και οι συνεχόμενες επαναστάσεις του σκλαβωμένου έθνους αμέσως μετά την άλωση της πόλης, κυοφόρησαν τις πρώτες θεμελιώδεις ιδέες του νεοελληνικού διαφωτισμού. Το κίνημα αυτό στη συνέχεια οδήγησε, μαζί με τους αρματολούς , τους κλέφτες, τους εμπόρους και τον απλό μα γίγαντα λαό στην εξέγερση του’21.

«Η νεοελληνική αναγέννηση η τελευταία (άραγε και η εσχάτη;) στην ιστορία τεσσάρων χιλιάδων χρόνων του ελληνισμού θα διαρκέσει δύο αιώνες. Στα 1700 και αντίθετα από τους οθωμανούς, οι έλληνες ενδεδυμένοι για τελευταία φορά το ένδυμα του ευρύτερου ελληνισμού, θα πραγματοποιήσουν ένα άλμα χωρίς ιστορικό προηγούμενο: από την ιστορική αφάνεια στην εκπλήρωση της «μεγάλης ιδέας». Για να ακολουθήσει μετά το 1922 η αναστροφή της τουρκικής υποχώρησης και η αρχή της παρακμής του ελληνισμού».

(Νέος Ερμής ο Λόγιος άρθρο Γ. Καραμπελιά) .

Μια παρακμή αλήθεια μεγάλη που δεν έχει σταματήσει έναν αιώνα τώρα. Αυτός ο ιστορικός κατήφορος σήμερα μας οδηγεί οριστικά και τελεσίδικα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει σε μια νέα κατοχή χειρότερη από αυτή του 15ου αλλά και του 18ου αιώνα. Τώρα δεν υπάρχει κανένα συντεταγμένο διαφωτιστικό κίνημα, αλλά και παράλληλα είμαστε εσωτερικά ερειπωμένοι αφενός και αφετέρου φοράμε «διαθλαστικούς φακούς» ώστε να μην μπορούμε να διακρίνουμε το πρόσωπο του αληθινού εχθρού, ο οποίος κατ’ αυτόν τον τρόπο παρουσιάζεται ότι ενεδύθη ενδύματα ελληνικά μα είναι τόσο ξένος…..

Έχοντας σαν εφαλτήριο, οι άνθρωποι αυτοί, τα έδρανα της κατ’ επίφαση ελληνικής βουλής, μεταφέρουν και σκυταλοδρομούν την παγκοσμιοποιημένη παρακμή του «μεγάλου αδελφού». Γι’ αυτό…. 300 ναι και η πατρίς εχάθη.

* από το βιβλίο “Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα” του William Miller, διαπίστωση των φιλελλήνων περιγητών κατά την επίσκεψή τους στην φραγκοκρατούμενη Αθήνα

Πηγή:http://www.ethnikometopo.gr