Όταν πεινάει ο Καπιταλισμός

Της Ελένης Παπαδοπούλου

Ενώ η εξειδίκευση στα διάφορα επαγγέλματα όλο και εντείνεται, τόσο διά μέσου της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης όσο και μέσω της διά βίου μάθησης, ωστόσο παρατηρείται ραγδαία αύξηση των ποσοστών της ανεργίας. Το φαινόμενο αυτό, που μαστίζει την αγορά εργασίας τόσο έντονα στην Ελλάδα του 2012, οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος στην παγκοσμιοποίηση, η οποία με ταχείς ρυθμούς εξοστρακίζει τον εργαζόμενο από την εργατική παραγωγή για το εθνικό συμφέρον στη δουλεία του παγκόσμιου κεφαλαίου.

Με την παγκοσμιοποίηση η αγορά εργασίας παύει να περιορίζεται σε εθνικό ή τοπικό επίπεδο. Αυτό συνεπάγεται την κατακόρυφη αύξηση προσφοράς εργασίας. Ο Έλληνας όμως δε βρίσκεται πια σε ανταγωνισμό μόνο με άλλους Έλληνες εργάτες, αλλά και με εργάτες σε όλον τον κόσμο, οι οποίοι, ανάλογα με τη χώρα στην οποία ζουν, μπορεί να προσφέρουν την εργασία τους φθηνότερα.

Οι επενδυτές κι οι μεγαλοεπιχειρηματίες ψάχνουν τις λεγόμενες «χώρες χαμηλού κόστους» για να κάνουν τη δουλειά τους, και, εκμεταλλευόμενοι την ανέχεια του κόσμου εκεί και την ανάγκη του για επιβίωση, μοιράζουν μεροκάματα πείνας με αντάλλαγμα παραγωγή, που αποφέρει κέρδη εκατομμυρίων.

Τέτοια παραδείγματα ήταν μέχρι τώρα πολλές ασιατικές, αλλά και πρώην σοβιετικές χώρες. Και μία τέτοια χώρα προσπαθούν να κάνουν τώρα και την Ελλάδα. Εκβιάζοντας τον Έλληνα εργάτη με το μετανάστη, τον αναγκάζουν να ευτελίσει την εργασία του δεχόμενος αμοιβή πολύ κατώτερη της πραγματικής της κοστολόγησης. Σε απλά ελληνικά: ή ρίχνεις την τιμή και δέχεσαι να ζήσεις με ψίχουλα ή μένεις άνεργος και στη θέση σου παίρνω τον ξένο, που ζητά πολύ λιγότερα από ‘σένα.

Παρατηρούμε, πως ως τώρα αυτή η τακτική αποδίδει. Όσοι Έλληνες έχουν ακόμη δουλειά, αμείβονται πλέον πενιχρά και δεν τολμούν να απαιτήσουν ό,τι τους αναλογεί, φοβούμενοι την απόλυσή τους, αφού υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι αντικαταστάτες.

Κάπως έτσι όμως φτάνει το πλουτοκρατικό τέρας του καπιταλισμού να μετατρέπεται σε μαύρη τρύπα, να καταρρέει δηλαδή κάτω από το ίδιο του το βάρος, καθώς η κρίση που δημιουργείται στην αγορά από τους καταναλωτές (που δεν είναι άλλοι από τους – φτωχούς πλέον – εργαζόμενους) παίρνει δραματικές διαστάσεις. Η μία επιχείρηση κλείνει μετά την άλλη, αφού όλο και περισσότερος κόσμος αδυνατεί να ξοδέψει χρήματα για οτιδήποτε πέρα από τα βασικά είδη διαβίωσης. Η Χάρυβδη του κεφαλαίου καταλήγει εν τέλει να ρουφά τον ίδιο της τον εαυτό, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κάτι άλλο για να τραφεί.