Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΛΛΑΞΕ; Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ

Του Εμμ. Ν. Κώνστα

Γ.Γ. του Εθνικού Μετώπου

Η εκλογική διαδικασία, δύο φορές ήταν αρκετή για να δείξει την δυσαρέσκεια ωστόσο η ώρα για την ανατροπή δεν έχει έρθει.

Το σύστημα μέσα από τους μηχανισμούς θεσμικούς, επικοινωνιακούς αλλά και μέσα από τις εδραιωμένες για χρόνια παραδοχές, κατόρθωσε να δώσει μια κυβέρνηση, από τα υπόλοιπα…

Έτσι ο Αντώνης Σαμαράς, που για χρόνια ισχυριζόταν πως διαθέτει την απόλυτη λύση στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας, παραχώρησε όλες τις επίμαχες θέσεις στους γνωστούς τεχνοκράτες, τους ίδιους που υπερασπίστηκαν τις επιλογές διεθνοποίησης της οικονομίας, της διαφήμισης περί δήθεν «ισχυρής» Ελλάδας, τους θιασώτες όλων των εσφαλμένων «λύσεων». Ο Ράπανος, των τραπεζών και της εισόδου στην ΟΝΕ, καλείται τώρα να υπηρετήσει αλήθεια ποιες προτάσεις;

Αυτό το σχήμα, που θα επιδιώξει να αντιμετωπίσει την καθίζηση της οικονομίας, την εκρηκτική ανεργία, την καταστροφή των επιχειρήσεων, αποτελείται από τον ίδιο εκείνο χώρο που σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως, νομιμοποιούσε ή εισηγούνταν για την οικονομική πολιτική του ολέθρου.

Πολύ γρήγορα, καταλάβαμε την κατεύθυνση του νέου κυβερνητικού σχήματος. Στην απογοητευτική εξέλιξη πρέπει να προσθέσουμε την αναστολή κάθε ενέργειας που θα αποσκοπούσε στην καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης καθώς η αριστερά το έθεσε ως προϋπόθεση συνεργασίας. Επίσης, την απόφαση να μην κινηθούν διαδικασίες για την εξέταση των ενόχων της χρεοκοπίας, στα πλαίσια και πάλι της συνεργασίας.

Αν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις συναγωνίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια σε ανεπάρκεια και υποταγή, αυτή η κυβέρνηση ξεκινά με ένα μεγάλο μειονέκτημα αφού το μεγαλύτερο μέρος του προγραμματικού λόγου είναι εξαρχής ανεφάρμοστο λόγω της ανάγκης συμφωνίας δια των στρογγυλοποιήσεων και των συμψηφισμών.

Η Ελλάδα, είναι μια άποψη που έχουμε διατυπώσει πολλές φορές στο παρελθόν, πάσχει από νοθεία ιδεών. Μεταπολιτευτικά, δημιουργήθηκε μια ασάφεια σε όλα. Οι ιδέες, δεν έπαιζαν ρόλο, πάντα κυνηγούσαμε οράματα που είχαν δοθεί από ξένους και απέβλεπαν στην ευημερία, χωρίς να εξηγηθούν και πολλά. Έτσι, προσδοκούσαμε από την Ευρωπαϊκή ενοποίηση, από τη νομισματική ένωση, από τους Ολυμπιακούς αγώνες, από την πρόκληση των παγκόσμιων αγορών και στο τέλος χρεοκοπήσαμε…

Οι φιλελεύθεροι διόριζαν το ίδιο σχεδόν με τους σοσιαλιστές και όλοι μαζί δεν είχαν καμία ιδέα πέραν των κοινοτυπιών. Αυτή λοιπόν η στιγμή, που έχουν βρεθεί μεταφέροντας τις κοινές τους εμπειρίες αλλά και τις ιδεοληψίες τους, σε μια κυβέρνηση είναι στην πραγματικότητα μια ύστατη προσπάθεια να σωθεί η Ελλάδα της εξάρτησης και της παρακμής, που αυτοί και οι πολιτικοί τους πρόγονοι δημιούργησαν.

Το πιο ξεκάθαρο πολιτικό συμπέρασμα είναι η πλήρης στασιμότητα αυτού του σχήματος καθόσον οι συμβιβασμοί δεν θα επιτρέψουν την δυνατότητα τουλάχιστον να ακολουθηθεί μια πορεία σχεδιασμένη σε μια κατεύθυνση. Οι στόχοι που θα τεθούν θα είναι αυτοί που θέτει ο ξένος παράγοντας.

Το ίδιο ανησυχητικό είναι το γεγονός της ύπαρξης μιας μεγάλης αντιπολίτευσης από ένα κόμμα όπως ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Ένας φορέας ικανός να φέρει αντιδράσεις στα πάντα και ασφαλώς αν χρειαστεί το χάος.

Ο πολιτικός χρόνος στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς κινείται ταχύτατα. Σε αυτό το χρόνο, χωρίς τη λογική της αναμονής πρέπει να κινηθεί το εθνικιστικό κίνημα. Σε δύο κύριες επιδιώξεις. Πρώτον να αναδείξει την δική του εθνική αφήγηση για τον ελληνισμό και δεύτερον να κάνει στην ελληνική κοινωνία την παρουσία του γνωστή. Με τον τρόπο που πρέπει, ως έκφραση μιας σοβαρής και σίγουρης δύναμης και όχι με τεχνάσματα και ενέργειες αντίδρασης.