Πειραιάς 1944. Η Δρέσδη του Νότου...

 Η δική μας Δρέσδη... 

Οι «φιλεύσπλαχνοι» σύμμαχοι βομβαρδίζουν τον Πειραιά, σκορπώντας το θάνατο 

σε άμαχους Έλληνες

Γι’ αυτό κανείς δε μιλά… 

Το χρονικό της σφαγής 

Μεσημέρι 11ης  Ιανουαρίου 1944 Επιδράμουν οι «φίλοι μας» εναντίον μας...

Η εγκληματική ενέργεια των  "συμμάχων", σκορπίζει το θάνατο σε άμαχους ανυπεράσπιστους Έλληνες και συνοψίζεται στη φτηνή δικαιολογία  - γνώριμη εξήγηση που δίνουν συνήθως -, ότι το έκαναν για να διώξουν τους κακούς και πάντοτε υπάρχουν παράπλευρες απώλειες...

Κάνουν στάχτη τον Πειραιά οι ασυνείδητοι και δημιουργούν συνθήκες αποσύνθεσης. Παντού σκορπισμένα πτώματα και φρικτές εικόνες ακρωτηριασμένων παιδιών.
Σφυροκόπημα τριών ωρών από τις 12 το μεσημέρι που ο κόσμος βρισκόταν στους δρόμους.
Σκηνές κόλασης με γκρεμισμένα σπίτια, γκρεμισμένες εκκλησιές,  κλεισμένους δρόμους με πέτρες και ξύλα, φωτιές και λάκκους που άνοιξαν οι… συμμαχικές βόμβες.

Ο θλιβερός απολογισμός: 

θύματα, 5.500 Έλληνες και μόλις 8 Γερμανοί στρατιώτες. 

Ανάμεσα στα θύματα 200 μαθήτριες, που πεθαίνουν από ασφυξία στη Γαλλική σχολή, και 85 μαθήτριες μαζί με τις 15 δασκάλες τους της Δημοτικής Οικοκυρικής και Επαγγελματικής Σχολής Πειραιά, που καταπλακώθηκαν στα ερείπια του καταφυγίου της Ηλεκτρικής Εταιρίας.
Άλλα 70 άτομα στο εστιατόριο του Βίρβου, στη γωνία Ρέπουλη και Βας. Κωνσταντινου (σημερινή Καραολή Δημητρίου και Πολυτεχνείου), στο ξενοδοχείο «Κοντινέταλ», στο κτίριο Ταβλαδωράκη και αλλού. 

Στο ταφολόγιο του Δημοτικού Νεκροταφείου της Αναστάσεως, υπάρχουν           492 ονόματα νεκρών. Άγνωστος παραμένει ο αριθμός των νεκρών που μεταφέρθηκαν στο Α’ και Γ’ Νεκροταφείο Αθηνών, όπως κι εκείνων που ετάφησαν χωρίς να δοθούν τα στοιχεία τους, προκειμένου να διατηρήσουν οι οικογένειές τους τα ατομικά δελτία τροφίμων, με τα οποία έπαιρναν την μερίδα του συσσιτίου. 

Η προσφυγιά χτυπά και τον Πειραιά, που πλέον παίρνει το δρόμο για τις γειτονιές της Αθήνας, η οποία έχει χαρακτηριστεί «Ανοχύρωτη Πόλη».

Οι Γερμανικές εγκαταστάσεις του Ναυστάθμου, του αεροδρομίου, των Ναυπηγείων του Περάματος (μεταξύ των οποίων κι εκείνο που κατασκεύαζε τσιμεντόπλοια για τις αρχές κατοχής), έμειναν άθικτες.

Τυχεροί στην ατυχία τους έμειναν οι κρατούμενοι στις φυλακές στην Κάστορος, αφού έπεσε ξυστά στο κτίριο η βόμβα.
Μπροστά στην καταστροφή και το θάνατο, ο Γερμανός Διευθυντής των φυλακών άνοιξε τα κελιά κι άφησε να φύγουν οι κρατούμενοι.

Κάποια από τα θύματα που ετάφησαν πρώτα: 

Βασίλειος Κούσκουλας, ετών 68
Κωνστ. Σμυρλής, ετών 30
Σ.Στρατηγόπουλος, ετών 37
Σμαράγδα Μπόντζου μητέρα
Κουλίτσα Μπόντζου κόρη
Κούλα Μανιά, ετών 17
Εμμ. Παπαιωάννου, ετών 52
Άγγ. Περδικάρης, ετών 27
Κων, Καλονάρχης, ετών 54
Δημ. Καραπάνος, ετών 24
Άνεσ. Γεωργίου, ετών 35
Κ. Σαγγούρης, ετών 18
Γ. Αθανασόπουλος, ετών 18
Άννα Μονογυιού, ετών 50
Ν. Δρόσος, ετών 23
Δημ. Κουμπής, ετών 23
Άλ. Βονιόζος, ετών 47
Σ. Καλαβούτου, ετών 37
Άλ. Σκεντέρογλου, ετών 36
Μίμης Παπαγρηγορίου, ετών 12
Ευάγγ. Καρπαθάκης, ετών 112
Μιχ. Δημόπουλος, ετών 31
Ειρήνη Μονογυιού
Ι. Σπυριδάκος, ετών 32
Γ. Σπυριδάκος, ετών 19
Δημ. Μπουλετίδης, ετών 19
Στ. Κοντζιάς, ετών 38
Άγγελική Στεργίου, ετών 48
Γ, Κυριακίδης, ετών 43
Ν. Μινόγιαννης, ετών 50
Απ. Μαθσάς, ετών 40
Άναστ. Βλαβιανός, ετών 22
Μαρία Βλαβιανού,
Αλεξάνδρα Βλαβιανού, ετών 20
Χρυσάνθη Κατσιβελλάκη, ετών 65
Μαρία Κατσιβελλάκη, ετών 26
Μαγδαληνή Ραφτοπούλου, ετών 50
Κορνήλιος Μιχαλεάκος, ετών 22
Σπ. Βρυώνης ετών 26
Ν. Λαζαράτος ετών 32

Ο κατάλογος συνεχίζει κι είναι μακρύς!.....

Ο σκοπός τους… 

Είναι ξεκάθαρο ότι δεν επελέγησαν να πληγούν κτίρια και εγκαταστάσεις των Γερμανών, αλλά εργατικές περιοχές και εκκλησίες.

Αυτό ήθελαν. Αυτό έκαναν.

Επιζητούσαν να σπείρουν τον όλεθρο και τον πανικό, ώστε εξ αιτίας του κατεστραμμένου τοπίου, να εξεγερθούν οι πολίτες κατά των κατακτητών, που, με βάση τις διεθνείς συνθήκες, υποχρεούνταν να παράσχουν ασφάλεια και προστασία στον άμαχο πληθυσμό. 

Την ίδια τακτική ακολούθησαν και σε άλλους μαζικούς βομβαρδισμούς στην Ελλάδα. Στη Χίο, στη Ζάκυνθο, στο Βόλο κ.α.

Ιδιαίτερα στη Χίο, τον Φεβρουάριο του 1944, που και πάλι τα θύματα ήταν Έλληνες άμαχοι άνδρες και γυναικόπαιδα, ενώ ο άμεσος στόχος (υποτίθεται) ήταν το Σουηδικό πλοίο «Βίριλ» του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, την ώρα που ξεφόρτωνε τρόφιμα και ενώ ήταν συγκεντρωμένα στο λιμάνι της Χίου εκατοντάδες γυναικόπαιδα, επέλεξαν την στιγμή της καταστροφής… 

Ακόμα κι εκείνη η εξόριστη Κυβέρνηση Τσουδερού από το Κάιρο διαμαρτυρήθηκε έντονα, αλλά καμία απάντηση δεν έλαβε.

Τα θύματα του Πειραιά, οι Έλληνες που σκοτώθηκαν από το σφιχταγκάλιασμα «αγάπης» των συμμάχων, καταχωρήθηκαν απλά ως θύματα της Γερμανικής κατοχής… 

Γι’ αυτές τις σφαγές κανείς δεν μιλά... 
Κανείς «προοδευτικός» δεν ασχολείται.
Οι Σταλινικές καταβολές δεν αφήνουν χώρο για Πατριωτικές ευαισθησίες…

Οι «σύμμαχοι» σ’ εκείνον τον πόλεμο είναι οι ίδιοι «σύμμαχοι» και στον σημερινό πόλεμο.

Να μας σώσουν ήθελαν τότε, να μας σώσουν θέλουν και τώρα.
Οι διαχρονικές τους "σωτηρίες", που οι "απερίσκεπτοι" τις ονομάζουν δολοφονίες, είναι από… Αγάπη.

Μας αγαπούν και μας πεθαίνουν...! 

Γεώργιος Α. Βεργιάννης

Μέλος του Π.Γ. του  Εθνικού Μετώπου