Ο πολιτικός σεισμός Trump και τι αντιπροσωπεύει!

 

γράφει ο Βασίλειος Π. Δοργανάς,

Στέλεχος της Διευθύνσεως

Ιδεολογίας και Εκπαιδεύσεως

Η πρόσφατη νίκη του υποψηφίου του αμερικανικού Ρεπουμπλικανικού κόμματος για την προεδρεία των ΗΠΑ, Donald Trump, αποτελεί αναμφισβήτητα ένα πολιτικό σεισμό με ενδεχομένως σημαντικές συνέπειες στην αναδιαμόρφωση των διεθνών συσχετισμών.

Η έκπληξη. 

Πέρα από την προσωπικότητα όμως μεγαλύτερη σημασία έχει να αναλύσουμε το φαινόμενο Trump, ότι αυτό αντιπροσώπευσε σε αυτήν την τόσο κρίσιμη πολιτική περίοδο για την αμερικανική υπερδύναμη και τις ιστορικές προοπτικές που έρχεται να επιβεβαιώσει και για τον δικό μας γεωπολιτισμικό χώρο.

Μεγαλοεπιχειρηματίας κατοχυρωμένος στο χώρο των οικοδομικών κατασκευών ο Trump δεν ανήκε στο διεθνές χρηματιστικό και τραπεζικό κεφάλαιο αλλά σε μια περισσότερο παραγωγική και επιχειρηματική μερίδα της κυρίαρχης τάξης η οποία εν δυνάμει θα μπορούσε να προβάλει αντιστάσεις στην ολοκληρωτική φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Αυτές οι ομολογουμένως όμως ενδοσυστημικές τάσεις συνδυάστηκαν στις ΗΠΑ με την ανάδυση ενός κοινωνικού ρεύματος αγανάκτησης μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων απηυδισμένων από τα επακόλουθα της παρατεταμένης διεθνούς οικονομικο-χρηματιστηριακής κρίσης, της αλόγιστης μαζικής τριτοκοσμικής μετανάστευσης και της ασφυκτικής πολιτικής ορθότητας που κυριαρχούσε στον δημόσιο λόγο και επιχειρούσε να ρυθμίσει έως και τις πιο στοιχειώδεις κοινωνικές σχέσεις.

Εμφανιζόμενος ως ο πρωταθλητής της "βαθιάς Αμερικής" ο ρεπουμπλικάνος υποψήφιος κατάφερε να επιβληθεί στις προκριματικές ενός κόμματος του οποίου η ηγεσία ήταν πλειοψηφικά εχθρική απέναντί του και με ένα πρωτόγνωρο, πολιτικά προκλητικό και εκφραστικά τολμηρό στυλ προσπάθησε να δώσει το στίγμα μιας ικανής πολιτικής πυγμής. Από την έναρξη κιόλας της πολιτικής του εκστρατείας ο Donald Trump εξέφρασε κυρίως θέσεις οι οποίες πρότειναν μια νέα αμερικανική αναδίπλωση στις εσωτερικές κυρίως υποθέσεις και μέτρα οικονομικού προστατευτισμού, μια πολιτική δημοσίων έργων και βελτίωσης των εθνικών υποδομών καθώς καθώς και μια γραμμή αναθεώρησης της εξωτερικής πολιτικής και δραστικής αντιμετώπισης της ισλαμικής και λατινοαμερικανικής μετανάστευσης, ενώ διάχυτη ήταν και η πατριωτική ρητορική που εξήρε τις αμερικανικές αξίες και την απόρριψη του πολυπολιτισμού.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίαζαν οι θέσεις του D. Trump όσον αφορά την αμερικανική εξωτερική πολιτική και οι οποίες αποτελούσαν πλήρη κριτική αναθεώρηση των "νεοσυντηρητικών" κύκλων που κυριαρχούσαν στην χάραξή της εδώ και δεκαετίες. Έχοντας αντιταχθεί ήδη από το 2003 στις αμερικανικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, άσκησε κριτική κατά της αμερικανικής επιθετικότητας έναντι των αραβικών κοσμικών καθεστώτων, της στήριξης στον διεθνή ισλαμισμό και της πολιτικής έντασης με τη Ρωσία.

Φυσικά όπως ήταν αναμενόμενο οι τοποθετήσεις αυτές προκάλεσαν την σφοδρή αντίδραση του οικονομικού, πολιτικού και επικοινωνιακού κατεστημένου το οποίο τάχθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά υπέρ την υποψηφιότητας Κλίντον με το 97% των ΜΜΕ να την υποστηρίζει άνευ όρων, το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της ηγεσίας του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, και πλήθος γνωστών τραγουδιστών, ηθοποιών και "διανοουμένων", χωρίς να λείπουν από το χορό και οι γαλαξίες των επιδοτούμενων αντιρατσιστικών ομάδων και συλλόγων. Κάτι που δεν κατάφερε ωστόσο να αποτρέψει την εκλογή του Trump, ο οποίος στάθηκε ικανός να κερδίσει ακόμα και τις μάζες της λευκής εργατικής τάξης του αμερικανικού βορρά, παραδοσιακό στήριγμα του Δημοκρατικού κόμματος.

Τί αντιπροσωπεύει το φαινόμενο Trump;

Τί σημαίνει όμως αυτή η εκλογική νίκη τόσο για την Αμερική όσο και για την Ευρώπη και την Ελλάδα; Συστημικό τέχνασμα, "ατλαντική επανάσταση" ή απλώς ιστορική αναδίπλωση μιας παρακμάζουσας υπερδύναμης και νέα φάση απομονωτισμού των ΗΠΑ; Είναι στην πραγματικότητα μία συνισταμένη πολλών παραγόντων: Αντίδραση μιας επιχειρηματικής και βιομηχανικής μερίδας της κυρίαρχης τάξης ενάντια στα καταστροφικά επακόλουθα του χρηματοπιστωτικού παρασιτισμού και της παγκοσμιοποίησης, καθώς και μια αντίδραση μέρους των αμερικανικών ελίτ (του κρατικού μηχανισμού και του στρατού) το οποίο αντιλήφθηκε ότι η αλόγιστη  παγκοσμιοποιητική πολιτική και ο πολυπολιτισμός κινδύνευαν το οδηγήσουν σε ανυπολόγιστες ιστορικές καταστροφές. Λαϊκή αντίδραση ενάντια στα επακόλουθα της κρίσης, τον κίνδυνο της Μεγάλης Αντικατάστασης και την καταπίεση του πολιτικά ορθού αλλά και δικαίωση ενός ρεύματος εθνικής συντηρητικής-ριζοσπαστικής σκέψης που προήγαγε μια ανθρωπολογία των ορίων.

Ιδιαίτερη σημασία έπαιξε και η έλλειψη ενιαίας στάσης του Ισραηλινού λόμπυ, με μία μερίδα να παραμένει εμμονικά στην υπεράσπιση του πιο ακραιφνούς πολυπολιτισμικού οικουμενισμού, προκειμένου να αποκλείσει τον κίνδυνο ανάδυσης νέων εθνικισμών και μια άλλη να τάσσεται υπέρ της σύμπλευσης με πιο εθνικές και συντηρητικές δυνάμεις, αντιλαμβανόμενη τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει πλέον για τις εβραϊκές κοινότητες η ύπαρξη συμπαγών ισλαμικών πληθυσμών στη Δύση.

Φυσικά τίποτε δεν εγγυάται τη συνεπή τήρηση των προεκλογικών υποσχέσεων από την νέα αμερικανική ηγεσία. Όποια όμως κι αν είναι η πολιτική εξέλιξη της διοικήσεως Trump, η 9η Νοεμβρίου αποτελεί μια ακόμη ιστορική ρωγμή στο σύστημα της παγκοσμιοποιημένης ολιγαρχικής υπερτάξης και των εποικοδομημάτων της. Έχει ιδιαιτέρως συμβολικό χαρακτήρα καθώς συνέβη στην πιο εμβληματική καπιταλιστική χώρα και, με δεδομένο το προηγούμενο του Brexit, φαίνεται ο αγγλοσαξωνικός κόσμος, μήτρα του φιλοσοφικού και οικονομικού φιλελευθερισμού, να προτάσσει μια κριτική αναθεώρηση των δογμάτων της παγκοσμιοποίησης. Αποδεικνύει ακόμα ότι πέρα από την "νομική χώρα", δηλαδή το σύνολο των θεσμών και κρατικών μηχανισμών, υπάρχει πάντα μία "υπαρκτή χώρα", ήτοι ο λαός με τις ταυτοτικές παραδόσεις, τις ανάγκες και τις προσδοκίες του, κι όταν η πρώτη αποτυγχάνει να αναλάβει την ιστορική της λειτουργία, η δεύτερη καταλήγει πάντα στο να κάνει

ν’ ακουστεί η φωνή της. Και αυτή είναι η στιγμή που ονομάζουμε αφύπνιση!

Η εκλογή Trump είναι αντανάκλαση ενός μεγάλου ταυτοτικού ρεύματος που δυναμώνει πλέον ακόμα και σε χώρες της ευρύτερης Δύσης, οπουδήποτε υπάρχουν ευρωπαϊκοί πληθυσμοί που απειλούνται με αφανισμό. Η επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία, εάν συγκεκριμενοποιηθεί, θα μπορούσε να σημάνει την αρχή μιας αποτελεσματικής συνεννόησης των ευρωπαϊκής καταγωγής και προέλευσης λαών και πολιτισμών του βορείου ημισφαιρίου έναντι ενός χαοτικού και από δημογραφική άποψη ραγδαία αναπτυσσόμενου τρίτου κόσμου.

Και η Ευρώπη μέσα σ’ όλα αυτά;

Είναι απορίας άξιον πως η Ευρώπη, ανάμεσα σε μια διεκδικητική Ρωσία, μια αγγλοσαξονική Δύση σε πλήρη ανακατάταξη και έναν ισλαμικό κόσμο σε μεγάλη αναταραχή και επιθετική επέκταση, παραμένει δέσμια των αγκυλώσεων του πολυπολιτισμού. Η Ευρώπη είναι ο μεγάλος ασθενής του πλανήτη, όμως για όσους γνωρίζουν την ιστορία της Ηπείρου το γεγονός αυτό δεν αποτελεί μυστήριο! Εξαντλημένη από δύο παγκοσμίους πολέμους και έχοντας βρεθεί υπό την κυριαρχία δύο ξένων υπερδυνάμεων, ΗΠΑ και Σοβιετικής ένωσης, η Ευρώπη, για μεγάλο διάστημα παρέμεινε σε μια φάση ιστορικής "κοίμησης", για να χρησιμοποιήσουμε μία έκφραση του στοχαστικού ιστορικού της ευρωπαϊκής ταυτότητας Dominique Venner (1), κάτι που εξηγεί και τις δυσκολίες καθώς και την αργοπορία της αφυπνίσεώς της. Έχοντας βιώσει τα τρομακτικά επακόλουθα της οικονομική κρίσης στις μεσογειακές τους κυρίως περιφέρειες, έχοντας χάσει ένα πολύ μεγάλο μέρος των ταυτοτικών τους ερεισμάτων και αντιμέτωποι με μια άνευ προηγουμένου εισβολή των εδαφών τους από εξω-ευρωπαϊκούς, μουσουλμανικούς κυρίως, πληθυσμούς της Αφρικής και της Ασίας, οι Ευρωπαίοι βρίσκονται σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας τους η οποία θα καθορίσει και το μέλλον. Η μεταπολεμική διχοτόμηση της Ευρώπης βρήκε την αντανάκλασή της και στην Ελλάδα μέσω ενός παρατεταμένου εθνικού διχασμού ο οποίος οδήγησε στην κρίση της ελληνικής εθνικής συνείδησης και την ουσιαστική έξοδο του ελληνικού Έθνους από την ιστορία, προτού η Ελλάδα να υποστεί τα επακόλουθα της παγκόσμιας κρίσης και να βρεθεί υπό τον όγκο της μεταναστευτικής πλημμυρίδας. Προπύργιο και έμβλημα της Ευρώπης, κινδυνεύει και αυτή από την Μεγάλη Αντικατάσταση την οποία επιτρέπει και ευνοεί η επεκτατικότητα της νεο-ισλαμικής τουρκικής δύναμης. Αν μία αφύπνιση είναι αναγκαία, αυτή είναι σίγουρα η αφύπνιση της Ευρώπης και της Ελλάδας.

Και οι πρώτοι οιωνοί μίας έγερσης έχουν αρχίσει να γίνονται αισθητοί...

Ιστορία, η σκηνή του απρόβλεπτου!

"Η ιστορία είναι η σκηνή του απρόβλεπτου" έγραφε κι έλεγε συχνά ο Dominique Venner και η χρονιά της θυσιαστικής αυτοχειρίας του (2) υπήρξε πράγματι το εφαλτήριο για πολλά απρόοπτα. Ήταν η χρόνια του μαζικού κινήματος κατά του εκφυλισμού της έννοιας του γάμου και της οικογένειας στη Γαλλία όπου για αρκετούς μήνες ένα εκατομμύριο κόσμου με αιχμή του δόρατος μερικές χιλιάδες πολιτικοποιημένους, εθνικιστές και ταυτοτικούς ακτιβιστές αντιστάθηκε έναντι της καταστολής και της κυβερνητικής αυθαιρεσίας, αλλά και της ουκρανικής εξέγερσης. Τον επόμενο χρόνο είχαμε τον πολιτικό σεισμό την νίκης του γαλλικού Εθνικού Μετώπου στις ευρωεκλογές και την ανάδυση του Ισλαμικού κράτους το οποίο θα βύθισε στο αίμα την Συρία και το βόρειο Ιράκ πρωτού εισαγάγει την τζιχαντική τρομοκρατία και τον εθνοφυλετικού πόλεμο και στην δυτική Ευρώπη και την Αμερική. Ενώ στην Ελλάδα ο λαός υπέστη μια μέγιστη πολιτική και ψυχολογική απογοήτευση από την επαίσχυντη  συνθηκολόγηση της Αριστεράς στις απαιτήσεις του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.

Η έκρηξη του μεταναστευτικού και τα επακόλουθά της ήρθε να κρούσει έναν ισχυρό κώδωνα κινδύνου και να οδηγήσει τους λαούς της Ευρώπης στο να συνειδητοποιήσουν  μια πραγματικότητα που πλέον καμιά χειραγώγηση ή λογοκρισία δεν δύναται να αποκρύψει, αυτήν της Μεγάλης Αντικατάστασης! Κλείσιμο των συνόρων, επιβολή αυστηρού ελέγχου και περιστολής του δικαιώματος του ασύλου, λαϊκές κινητοποιήσεις και άνοδος των λαϊκιστικών κινημάτων υπήρξαν τα βασικά επακόλουθα της μεταναστευτικής κρίσης και των διεθνών οικονομικοκοινωνικών κλυδωνισμών με πιο χαρακτηριστικά γεγονότα την παρ’ ολίγον εκλογή ενός εθνικο-λαϊκιστή υποψηφίου στις αυστριακές προεδρικές εκλογές, την νέα εκλογική επιτυχία του γαλλικού Εθνικού Μετώπου τον Δεκέμβριο του 2015 στις περιφερειακές εκλογές. Το 2016 είχαμε τις δονήσεις του Brexit, νέων τρομοκρατικών χτυπημάτων και του σχηματισμού ενός τετραμελούς ανατολικοευρωπαϊκού αντιφιλελεύθερου άξονα με πρωτοβουλία της Ουγγαρίας, εν αναμονή και της επαναλήψης των αυστριακών προεδρικών εκλογών οι οποίες δεν προοιωνίζουν τίποτα καλό για το κατεστημένο.

Τρία χρόνια τα οποία περιέχουν μια απερίγραπτη πυκνότητα γεγονότων ικανών να διαλύσουν αυταπάτες, να ανατρέψουν συσχετισμούς και να κλονίσουν προ πολλού γερά θεμελιωμένες πεποιθήσεις και νοοτροπίες! Τρία μόλις χρόνια ήρκεσαν για να βάλουν ένα τέλος σε πολλές δεκαετίες ιστορικής κοίμησης των λαών της Ευρώπης η οποίοι από την επαύριον του Β' Παγκοσμίου πολέμου είχαν υποστεί την ολέθρια επήρεια του φιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού και του αριστερού διεθνισμού!

Ωστόσο κάθε μεγάλη ιστορική αφύπνιση δεν μπορεί παρά να είναι επώδυνη και δύσκολη... Προς το παρόν η αντίσταση των αυτοχθόνων εκφράζεται σε πολλές χώρες μέσα από λαϊκιστικούς πολιτικούς σχηματισμούς που όμως αναπόφευκτα θα εξαντλήσουν την ιστορική τους δυναμική μην έχοντας τον κατάλληλο πνευματικό, ιδεολογικό και προγραμματικό εξοπλισμό για να βαδίσουν μέχρι τέλους προς μια ουσιαστική αλλαγή. Ο Εθνικισμός παραμένει συνεπώς η μόνη υπαρκτή, αξιόπιστη και επαναστατική αντίθεση στον παγκοσμιοποιημένο νεο-καπιταλισμό, την απειλή της Αντικατάστασης και της εισβολής. Χωρίς να πέσει στην παγίδα της αυτοπεριθωριοποίησης το εθνικιστικό κίνημα οφείλει να προσαρμοσθεί στις συνθήκες και τους χρόνους αυτής της συντελούμενης Αναγέννησης και μέσω μίας υπομονετικής πολιτικής δουλειάς μέσα στο λαό να προετοιμάσει τους όρους για μια δυναμική εθνική Ανάκτηση. Γι' αυτό και θα πρέπει να διατηρήσει την αυτοτέλεια και την ανεξαρτησία του έναντι όλων των άλλων δυνάμεων ώστε να κατακτήσει την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία μέσα σε αυτήν τη μεγάλη διαδικασία αφύπνισης των λαών, τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και στο ευρωπαϊκό προσκήνιο μέσω συμμαχιών και μετώπων αντίστασης.

Ο άνεμος της ιστορίας γυρίζει! Το μέλλον μας ανήκει!

Ενάντια στην εισβολή και την Αντικατάσταση, ταυτοτική αντίσταση και εθνική ανάκτηση!

  (1) "Η κατάσταση “κοίμησης” υπήρξε η συνέπεια των καταχρήσεων της φονικής και αδελφοκτόνου οργής που διαπράχθηκαν μεταξύ του 1914 και του 1945. Υπήρξε επίσης το δώρο που έγινε στους Ευρωπαίους από τις Ηνωμένες-Πολιτείες και την ΕΣΣΔ, τις δυο ηγεμονικές δυνάμεις που προήρθαν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτές οι δυνάμεις επέβαλαν τότε τα ξενικά τους πρότυπα στις διανοητικές, κοινωνικές και πολιτικές μας παραδόσεις. Αν και η μια εκ των δύο δυνάμεων εξαφανίστηκε εν τω μεταξύ, τα δηλητηριώδη επακόλουθα εξακολουθούν να γίνονται αισθητά, βυθίζοντάς μας επιπλέον και σε μια άνευ αντιστοίχου ενοχή." Dominique Venner: "Un samouraï d'Occident. Le bréviaire des insoumis" (Ένας σαμουράι της Δύσεως. Το εγκόλπιο των ανυποτάκτων), 2013

(2) Ο Dominique Venner αυτοκτόνησε την 21η Μαΐου του 2013 στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την προαναγγελθείσα καταστροφή της Ευρώπης μέσω της προγραμματισμένης αντικατάστασης των λαών της από τριτοκοσμικές ασιατικές και αφρικανικές μεταναστευτικές μάζες.